De reis van Bali naar HongKong loopt voorspoedig en als ik overstap richting TaiPei ben ik de enige witte reiziger in een vliegtuig vol Aziaten. Ik word opvallend warm welkom geheten bij de paspoortcontrole, waarbij de dame mij zelfs veel plezier wenst! Dat is even wat anders dan in Amerika of Australië waar mij werd gevraagd wie dan de foto’s maakte als ik zonodig alleen moest reizen. Vol goede moed rol ik mijn koffer de aankomsthal in en daar staat 1 man met een bordje en een heel vrolijk hoofd.

Hij spreekt alleen geen woord maar dan ook echt GEEN woord Engels!
We doen alles in gebarentaal wat best vermoeiend is om half 2 s’nachts. Na een klein uur komen we aan bij het hotel. Althans dat maakt hij me duidelijk. Maar ik ZIE helemaal geen hotel… Het portier zwaait open en het is toch echt de bedoeling dat ik hier nu uit stap, mijn koffer wordt voor mij neergezet en hij wijst naar twee liftdeuren in een nogal aftands halletje. Dan steekt hij 4 vingers op en wijst naar boven.

Ik vind het nog steeds een hele rare plek maar het vrolijke hoofd is ‘m al gesmeerd. Ja daar sta ik dan midden in de nacht in TaiPei voor een paar liftdeuren. Laat het in godsnaam het goeie adres zijn, er schiet van allles door mij heen, ik druk op de knop en als de lift opengaat blijkt deze helemaal afgeplakt met karton en het stinkt naar bouwpuin. Dat begint gezellig.

Als de deuren op 4 hoog open gaan staan er twee Taiwanese dames achter een balie mij hoofdschuddend welkom te heten in een taal die in de verte iets van Engels weg heeft. De vloer is hoogpolig waardoor de koffer niet meer rolt maar thank god het is een hotel!

Een van de twee brengt mij vriendelijk naar kamer 11 en als ik vraag naar het ontbijt kijkt ze me aan alsof ik iets verkeerds zeg. No.no, no NO breakfast! Ja hoe haal ik het ook in mijn hoofd. De kamer is schoon en mijn koffer past net tussen het bed en het bureautje dat tegen het raam aan staat geklemd, dikke prima. Het is inmiddels 3 uur s’nachts en ik ben allang blij dat ik een bed heb. Ik val dan ook als een blok in slaap…

Vol verwachting wordt ik vroeg wakker, ik ben zo nieuwsgierig dat ik gelijk mijn bed uit spring. En aangezien ik in de stad moet gaan ontbijten is de eerste prioriteit een ATM te vinden. Dat blijkt eenvoudig want er zit gewoon een bank hier aan de overkant van de straat. Maar als ik voor het pin-apparaat sta wordt het toch een uitdaging. Met een gokje hier en daar komen er uiteindelijk gewoon Taiwanese dollars uit het apparaat. Check!

Bij het tentje waar ik van plan ben te gaan ontbijten probeer ik een sandwich met kaas maar zonder ham en mayonaise te bestellen, maar dat lukt gewoon niet, we komen er niet uit, dus ik hou het bij koffie en jus d’orange. Mijn hotel ligt dan wel in een heel erg lelijk gebouw, de buurt is super. Heel veel leuke winkels en hippe koffie tentjes. Mijn volgende uitdaging is om tampons te vinden. Maar ja hoe hou je dat in gebarentaal een beetje netjes en diskreet? Het duurt meer dan een kwartier voordat de verkoopster begrijpt waar ik naar opzoek ben, ja ik wil haar ook niet in verlegenheid brengen met te expliciete gebaren. Maar dan brengt ze mij, met een besmuikt lachje, naar de juiste plek. Check. Kijk je komt er wel, je hebt alleen extra tijd nodig. Inmiddels heb ik een vertaal app dus is niets meer een probleem, als ik wifi heb tenminste. Tampon = 緩衝區.

Ik voel mij in TaiPei een beetje als Alice in wonderland. Ergens is het gewoon een grote stad en toch voelt alles totaal anders en vreemd. De taal- zowel gesproken als geschreven- geeft geen énkel aanknopingspunt! En dat vind ik eigenlijk heel leuk want als de taal je in de steek laat ga je op allerlei andere dingen letten.

Het was een leerzame dag want het kaartje van mijn hotel zit nu in mijn zak en en ik zoek eerst alle adressen in het Chinees op voor ik er naar toe ga, dat helpt enorm en scheelt heel veel tijd. Nog twee dagen te gaan en ik vind TaiPei nu al onvergetelijk.

De dagen voor kerst in de zomer doorbrengen is natuurlijk heerlijk, maar in Melbourne overdrijven ze momenteel.
Overdag is het 37 tot 42 graden en vannacht had ik een bedenkelijk record te pakken.
Het was de warmste nacht ooit gemeten in december, 28,6 graden!
Als je op straat loopt voelt het alsof iemand een haardroger net te dicht op je gezicht houdt en er is geen ontsnappen aan.

Mijn eerste Airbnb ervaring was gelijk een hele rijke. Het is wonderlijk iets in Nederland uit te zoeken, gewoon op gevoel en dan aan de andere kant van de wereld bij een totale vreemde aan te bellen om te komen logeren. Ik had Jeremy en Alex uitgezocht, een cute gay koppel met naar het op de foto’s leek een fijn appartement in een leuke buurt.

Jeremy ontving mij met een glas koude witte wijn zoals afgesproken via de mail. Hij is deze maand alleen want Alex is momenteel voor zijn studie op Bali dus it was just the 2 of us this week. En vanaf moment 1 is er een enorme klik. Dit is even totaal anders dan in een hotel zitten, dit is echt even in een stad wonen. Jeremy helpt me op weg, neemt me af en toe mee in zijn coole nieuwe truck en we gaan bijna elke avond samen eten. Mijn new BFF from Melbourne.

Mijn buurt, Collingwood, is heel tof, alleen maar laagbouw en het stikt van vintage winkeltjes en gezonde eettentjes. En ik ken geen stad die zoveel verschillende keukens in de aanbieding heeft als Melbourne, je kunt hier werkelijk ALLE soorten landen eten. De stad is groen en ruim opgezet en mensen zijn heel behulpzaam als ik weer eens tram 68 en 86 door elkaar haal.

Maar vandaag is het reisdag en dus op naar Sydney en daar is het 10 graden koeler dus zo rond de 27 graden, warm zat voor de kerst.

De taxi chauffeur, was wat beledigd omdat ik dacht dat hij uit India kwam, hij komt uit Pakistan en babbelde de hele weg naar het vliegveld over het verschrikkelijke weer.
Waar ken ik dat van?
Niet zo heel anders dan in Nederland dus….

Zoals altijd ben ik ruim op tijd voor vertek en als ik wil inchecken, blijkt mijn vlucht er niet op te staan. Ben ik te vroeg misschien?
Als ik een medewerkster vraag met mij mee te kijken blijkt mijn ticket niet te kloppen, ik zou moeten vertrekken vanaf een airport 1,5 uur verderop. WTF!?
Goed, hoe is dat nou weer mogelijk?
Ik krijg het NOG warmer en denk aan een ervaring rondom een verkeerd eiland.
Herstel.
Op naar de information desk.
Gelukkig is het hier een soort trein station en vliegen er ongeveer 2 vliegtuigen per uur naar Sydney. Dus omboeken moet toch kunnen, hoop ik.
En dat kan gelukkig ook, alleen pas 5 uur later. Niets aan te doen en alle tijd om een blog te schrijven. Heb mijn Airbnb hosts de Rebecca’s al gewaarschuwd dus komt vast allemaal weer goed.

‘Ohhhh noooo 😦 the good thing is though Melbourne to Sydney is not a huge flight away! Ull be okay hehe a great travel story to your many more adventures ! ‘

Kijk The Rebecca’s begrijpen het!
Op naar nieuwe avonturen op weer een nieuwe plek….

Melbourne Clipje

Een paar dagen voor aanvang van mijn reis schoot er uit het niets iets in mijn rug. Als ik nou ergens nooit last van heb dan is het wel van mijn rug. Echt, ga je ééns in je leven op wereldreis….. In Curacao doe ik net of het er niet is en slik ik me een ongeluk aan pijnstillers.

In San Francisco vind ik het genoeg geweest en ga ik naar een chiropractor want die zit toevallig bij mij om de hoek en ik ga er maar vanuit dat dat niet voor niets is.

Nog nooit bij zo’n gast geweest en tijdens de behandeling begrijp ik ook waarom.
Dr. Oliveira gaat er met grof geweld in, om even iets recht te zetten (!).
Het mag een wonder heten dat alles na de behandeling nog aan elkaar zit.
Maar als ik na een uurtje op straat loop voel ik me niet alleen 10 cm langer, mijn rug lijkt ook echt iets beter te zijn geworden….

Op weg naar Fiji moet ik toch weer aan de pijnstillers. 11 uur opgevouwen zitten in een vliegtuig -in combinatie met een beer van een vent uit Samoa in de stoel naast mij- komt het herstel niet echt ten goede.

Als ik de volgende dag op het totaal verlaten strand op Fiji wandel komt er uit het niets een dame uit de bossen gesneld. Bula! En of ik niet een massage nodig heb?

Ze heet Mary en schijnt god’s gift on earth te zijn als het gaat om massages en pijn bestrijding. Ik krijg allemaal quotes te horen van wat mensen hebben gezegd na behandeld te zijn door Mary. Ze pakt mijn hand vast, de hare zijn enorm groot en vlezig maar buitengewoon zacht en warm. Dat overtuigd me, ik ga het gewoon doen en wie weet kan Mary die rug op orde krijgen. Als klap op de vuurpijl zegt Mary nog dat ze zingt tijdens de behandeling en dat dat haar secret weapon is…. Toen was ik helemaal om, ik spreek af voor de volgende morgen, dan heeft Mary de tijd om haar tafel te installeren en ik om aan het idee te wennen.

De volgende ochtend ga ik op pad naar mijn afspraak, het strand is wederom totaal verlaten, de zon schijnt uitbundig en er waait een stevige wind en ik, ik voel me intens gelukkig hier te mogen lopen zomaar op een vrijdagochtend op weg naar een afspraak 10 minuten lopen met mijn voeten door de zee.
Ik ben een beetje te vroeg en ik zie dat Mary haar tafel al heeft klaar gezet. Dat ziet er professioneel uit en er liggen frisse groene handdoeken op mij te wachten.
De tafel staat met de poten op drie losse plankjes in het zand.

Achter het massage hutje staat Mary’s huis, ze verschijnt in de deuropening gehuld in alleen een groene handdoek. Ik moet op het bankje in de hut gaan zitten en dan komt ze zo, ze is zich aan het voorbereiden. Even later komt ze in mooi bloemenshirt het hoekje om. Allereerst krijg ik een takje van een plant, ruikt heerlijk, met de mededeling dat ik deze na mijn behandeling in mijn oren moet stoppen. Tuurlijk Mary! Mary is niet het type om tegen te spreken. Dus ik geef meteen heel duidelijk aan dat ik een half uur wil i.p.v. een uur. Mijn rug kan een heel uur eenvoudigweg niet aan.

Ze haalt een handdoek van het hoofdeinde en ik zie dat het een échte massage tafel betreft met zo’n gat voor je hoofd. Alleen is het plastic kapot en steekt er hier en daar wat schuimrubber uit. Ik doe mijn shirt uit en ga heel voorzichtig liggen. De tafel kraakt gevaarlijk maar het lukt me zonder dat ie instort er nog redelijk charmant op te klimmen, denk ik…

Ik negeer de muffe lucht die uit het schuimrubber komt en neem mij voor hier gewoon van te genieten wat er ook moge gebeuren. De stang die de voorpoten van de tafel bij elkaar zou moeten houden zit los en de tafel gaat gevaarlijk heen en weer als Mary de behandeling start. Onder mij zie ik mieren driftig een dood insect door het zand slepen en het geluid van de zee maakt me heel rustig. Totdat Mary begint te zingen. Ow ja…

Nu heeft Mary gouden handjes als het om masseren gaat maar van een gouden keeltje kunnen we hier niet echt spreken. Het is werkelijk niet om aan te horen, haar stem is ook nog niet helemaal los want er komen zo af en toe flinke rochels voorbij waarna weer vrolijk wordt doorgezongen. Ik ben inene zo blij dat ik gezegd heb maar een half uur te willen. Mary zet een kerstlied in wat de situatie nog meer bizar maakt dan ie al is. Maar ik moet zeggen haar handen doen goed. Als ik vermoed dat er een half uur voorbij is zeg ik haar dat het okay is.

Ik bedank en betaal, ze vraagt of ik aan de andere gasten wil doorgeven dat ze er is en hoe goed ze is. Ik mag een foto van haar maken en trots staat ze naast haar tafel, dat beeld ontroerd me zeer. Het is over nu he je rug? Vraagt ze. Ja veel minder zeg ik, je hebt mij echt geholpen Mary dankjewel. Ik wil weglopen maar nee dat is niet de bedoeling.

Ik moet die takjes nog in mijn oor stoppen, tuurlijk, doen we. Ik dank haar hartelijk en loop met een glimlach van oor tot oor en een veel soepelere rug weer terug naar huis.
Als ik nog een keer ga dan stop ik de takjes gewoon tijdens de behandeling al in mijn oren, dan is het goed toeven onder de handen van Mary.

Een mistig glooiend landschap in het nog blauwe ochtendlicht, dauw op de bladeren,
een veulen probeert voor het eerst op te staan. Met een onrustige ademhaling die in de kou van de vroege ochtend nog wolkjes achterlaat.
Kwetsbaar, onschuldig zijn omgeving onderzoekend…..

Ja, in mijn hoofd kon ik alle shots al helemaal uittekenen en tegelijkertijd wist ik dat het alles behalve realistisch was. Want wat ik wilde en voor me zag had meer met een speelfilm aanpak van doen, dan met de TV-maak realiteit van 3 uurtjes draaien in een wei. Maar toch altijd het maximale proberen te halen natuurlijk.

Dus stond de wekker om 4.15 uur om om 5 uur te arriveren ergens in the middle of nowhere op het Belgische platte land en dan moest ik, volgens het zorgvuldig geproduceerde callsheet, een man bellen die ons dan mee de wei in zou nemen naar het veulen.

Als de telefoon wordt opgenomen klinkt het alsof er iemand uit bed valt
en op mijn herhaaldelijk ‘hallo’ komt geen enkele reactie.
De wind giert en het is nog stikdonker, ik haal mijn schouders op
richting cameraman Rick die vanuit de auto glazig terug kijkt.
Ik bel nog maar een keer, deze keer hoor ik iemand brommen,
geen idee wat ie zegt maar hij weet in ieder geval dat wij er zijn denk ik hoopvol.
Want je wilt niet dat je draaidag gelijk in het water valt, we zijn expres gisteravond al naar België gereden om hier nu zo vroeg te kunnen zijn.

Even later komt er een grote boersige man aanstampen, zo eentje met kolenschoppen van handen en geen woord teveel.
Ik probeer me voor te stellen maar hij knikt slechts norsig, maakt geen oogcontakt en gaat ons voor, een grote stal in. We lopen er maar achter aan.
In elke box staat een merrie met naar we begrijpen een zojuist geboren veulen.
Hij gooit een staldeur open en kijkt ons aan met een blik alsof wij nu met iets moeten komen. Ik begrijp er helemaal niets van en probeer het nog maar een keer,
dat we komen filmen, dat we van de AVROTROS zijn, uit Nederland….

En eindelijk gebeurd er wat in zijn tot nu toe uitdrukkingsloze gezicht.
Ahhh, ja nee, sorry dan moeten we hier helemaal niet zijn.
Uiteindelijk begrijp ik dat de man dacht dat wij met moeder-loze veulens kwamen om te stallen bij zijn merries.
Hoe deze moederloze-veulens in de Volvo-station van Rick zouden hebben moeten passen is mij een raadsel maar blijkbaar had hij daar andere ideeën over.

De man stapt in zijn Mercedes en gebaart ons hem te volgen. Tuurlijk.
Hij stuift weg waardoor het er meer op lijkt dat hij ons van zich af wil schudden dan dat hij ons ergens heen wil brengen, maar uiteindelijk komen we toch gezamenlijk aan op een stuk land.

De man gaat ons voor met een emmer met voer. In het weiland staan een stuk of 10 merries met evenzoveel veulentjes. In mijn hoofd past het script zich al aan. Niks veulen alleen kwetsbaar in de dauw, de veulens wijken nl niet van hun moeders zijde.
En er is al helemaal geen sprake van dauw.

De merries komen af op de emmer met voer en het wordt nog dringen. Voor ik het weet kom ik achter de man met de emmer terecht en tussen een schimmel en een nogal dominante bruine merrie. De dames hebben hun zinnen op de inhoud van de emmer gezet en gunnen elkaar niets. In ene zie ik die dominante merrie haar kont naar achteren gooien en uithalen richting de schimmel. Maar inplaats van de schimmel raakt ze de grote man vol op zijn rug en deze smakt op de grond.

De merries stuiven van schrik alle kanten op. En wij staan met knikkende kniëen de situatie in ons op te nemen. Ik probeer contact te maken met de man, maar die reageert nergens op, komt dat doordat ie weg raakt of was dat vanmorgen niet ook al zo?
Rick belt 112.
Maar waar zijn we in godsnaam?
Ja, ergens op een weiland….
We hebben alle drie geen idee en de gevloerde man geeft ook geen enkele aanwijzing.
Niet over zijn toestand en ook niet over waar wij ons bevinden. Terwijl er zich in mijn hoofd al allerlei noodscenarios afspelen van ziekenhuis bezoek tot draaidag omgooien, hoor ik Rick de situatie uitleggen aan de Belgische 112 mevrouw.

Plotseling staat de slechts in zich zelf mompelende man moeizaam weer op.
Hij heeft pijn, hij vloekt en is boos op zichzelf, het was zijn eigen schuld en hij zou moet toch beter weten en zo meer.
Rick bestelt de ambulance weer af en de man zegt, succes met filmen, doe het hek dicht als jullie weer weg gaan en strompelt het weiland uit, even later zien we zijn Mercedes in de verte wegsnellen.

Daar staan we dan, enigsins verbouwereerd tussen de, zo weten we nu, levensgevaarlijke merries met hun veulens. Het is inmiddels half 6 en we zijn zonder koffie klaarwakker, dat dan weer wel.

Dus aan de slag, dat ene veulen van mijn oorspronkelijke plan worden er nu dus meerdere met hun moeders. En er beginnen zich in mijn hoofd al allemaal inhoudelijke redenen op te dringen waarom dit eigenlijk zoveel beter is dan mijn oorspronkelijke plan, ja je moet altijd naar jezelf toe denken natuurlijk… dat leer je wel bij de tv 😉 of het nou waar is of niet.
We hebben geen dauw en geen wolkjes uit een kleine briesende paarden neus maar wel een prachtig opkomende zon.

Ik stel me de muziek erbij voor die ik ga gebruiken en kom tot de conclusie dat het wel niet helemaal is geworden zoals ik in mijn hoofd had maar dat het wel degelijk een mooie opening kan worden van mijn documentaire: ‘Het verhaal achter War Horse’.

Of dat ook daadwerkelijk zo is, daarvoor moet je op 22 juni zelf maar even kijken om 20.30 uur op NL 2.

‘Tussen droom en daad staan wetten in de weg en praktische bezwaren’
Willem Elsschot

Wat mij overigens nog nooit heeft belet om telkens weer opnieuw te dromen…..