Fuck the system!

 

IMG_3398    IMG_3401

Op citytrip naar Trondheim! Lekker snel en ‘light travelen’, zonder koffer met alleen wat handbagage en inderdaad voor we het wisten stonden we met onze voeten in de sneeuw.

Drie dagen Trondheim voelde als een hele week met eindeloze tochten door prachtige winterse landschappen en de ontdekking van Killi Olsen in het Trondheim Kunstmuseum. Na veel soep, nog meer wijn en eindeloos rozig in het haardvuur staren werd het helaas tijd om in te checken voor de terugvlucht.

Alleen waarom werkt die KLM app niet? Waarom kon ik mijn lief wel inchecken en mijzelf niet? Vreemd. Zal wel een bugg in de app zijn? Ik als ‘gold member girl’ bij de KLM maakte mij helemaal geen zorgen; gewoon morgen even naar de balie.

IMG_3400     IMG_3300

De volgende dag stond ik als groot fan van de KLM met een big smile voor de incheckbalie, deze bug zou immers binnen vijf minuten opgelost worden en dat dacht de grondstewardess ook. Gek genoeg lukte het haar ook niet…. maar ehhh wacht even ‘logisch’, zei ze, ‘u heeft helemaal niet op de vlucht van Amsterdam naar Trondheim gezeten, nee u heeft niet gevlogen’. Huh!? Ja maar ik sta hier toch? En dit is mijn boarding-pass van de heenvlucht, dus…? Ja, nee hoor u heeft volgens mijn informatie niet in dat vliegtuig gezeten en dus is de terugvlucht automatisch geannuleerd.

Wat? Maar ik BEN hier toch? Ik ben van Amsterdam naar Trondheim gevlogen anders zou ik hier nu toch niet staan!? Hoe had ik hier anders moeten komen? Met de fiets? Een vrachtwagen? Een kano?!?! Daar vond ze uiteindelijk ook wel iets in zitten en dus werd de KLM backoffice gebeld. Aan het gezicht van de stewardess te zien werd ze door haar collega nogal bot behandeld. Ze kreeg werkelijk geen poot aan de Noorse grond….

Volgens de backoffice hork zegt de computer dat mevrouw Vocking niet aan boord heeft gezeten, en aangezien de computer er nooit naast zit is dit einde verhaal. Uiteraard mag ik wel een nieuw ticket kopen maar helaas is -deze vlucht -zul je net zien- ‘bom’ vol en is er morgenochtend pas weer genoeg plek. Ik bleef zoals jullie me kennen mijn super kalme en relaxte zelf…….En dus ging de stewardess er toch nog even een collega bijhalen.

Ik werd, als een hete aardappel, doorgeschoven naar grondstewardess twee, in het Noors is dat ‘to’. Gelukkig hadden we nog 1,5 uur voor we zouden gaan vliegen dus er was geen vuiltje aan de frisse Noorse lucht………… totdat grondstewardess ‘to’ ging bellen met de backoffice en wederom erg bot werd afgesnauwd. Ons systeem zegt dat mevrouw Vocking niet aan boord was dus was ze ook niet aan boord! Daar kunnen wij niets aan doen en ook niet omheen want zo werkt het systeem nu eenmaal. Ik had geen recht op de terugvlucht en mijn gold membership deed er in ene ook niet meer toe. Daar ging mijn vertrouwen in mijn flying blue status door de zorgvuldig gespaarde AIRmiles…. Grondstewardess ‘to’ vond het duidelijk echt vervelend maar was vleugellam gemaakt. Ik moest zelf de KLM maar bellen misschien dat dat meer gewicht in de schaal zou gooien. Inmiddels waren we drie kwartier verder en begon de tijd ietwat te dringen.

De backoffice was tegen mij als gouden klant een stuk vriendelijker, maar ik kreeg geen andere uitkomst, ‘Ik snap uw probleem mevrouw Vocking maar ik kan niets voor u doen, het systeem…’ Dit werd echt bizar en de tijd tikte door. Opeens moest ik bewijzen dat ik op die vlucht had gezeten. Het kreeg iets surrealistisch. Ik vond nog een foto in mijn telefoon die ik gemaakt had in het vliegtuig naar Trondheim, die foto hielp mij níet aan een retourticket maar wél aan de Chef du backoffice..

Voor de vierde keer vertelde ik mijn verhaal, de chef snapte zowaar mijn punt en wilde mij – bij hoge uitzondering (!) –  op mijn woord vertrouwen. Graag wilde zij het proberen op te lossen en wilde daarvoor talloze telefoontjes plegen om zo OM het systeem heen te werken.

Inmiddels was ons vliegtuig aan het boarden. Grondstewardess ‘to’ kreeg een hard hoofd in een goede afloop. Al probeerde ze positief te blijven. De ‘chef du backoffice’ hield mij op de hoogte, het zou nog even duren maar ze was bezig met een retourticket, dat gaf hoop. Grondstewardess ‘to’ begon te glimmen en ging bellen met de vluchtleiding. Want hoe lang zou zij het vliegtuig nog tegen kunnen houden? Tien minuten nog. De anderhalf uur was voorbijgevlogen en nu werd het erop of eronder…. Eindelijk kreeg ik een verlossend bericht van de chef en begon te printer te ratelen.

Grondstewardess ‘to’ griste het verse ticket uit de machine, riep ‘follow me’ en zette een sprint in. Wij erachteraan door de krochten van het Trondheimse vliegveld. We sjeesden door gangen en door vele deuren totdat we in een smalle ruimte aankwamen waar een security-guy wakker schrok. Ik wilde er gewoon doorheen rennen maar dat was niet de bedoeling, dit moest helemaal volgens protocol. Onze rolkoffertjes gingen tergend traag door de machine en intussen werden wij van top tot teen gescand en moesten de schoenen ook nog uit en door de scanner. Ik pakte mijn koffer terug en wilde met schoenen onder mijn arm op sokken voort.  Maar de security-guy hield ons weer tegen en vroeg: ‘Wie van jullie heeft dat grote mes bij zich?
Een groot mes!?!?
Nou dat weer… Grondstewardess ‘to’  keek geschokt onze richting op, had ze zich dan toch vergist en te maken met terroristen vermomd als blakende vrouwen van de wereld? En wij keken elkaar licht verwijtend aan met een blik van: je hebt toch niet serieus een mes mee genomen? Er kan zoveel gebeuren in een paar blikken…
En de tijd tikte door.

De security-guy keek nogmaals naar het scherm en melde toen doodleuk dat het een oud plaatje betrof en dat vervolgens onze koffers in orde waren. Grondstewardess ‘to’ haalde opgelucht adem en wij kregen de slappe lach terwijl we haar probeerden bij te houden met losse veters. Dit verhaal gelooft straks niemand. En we hadden nog precies één minuut. Uiteindelijk kwamen we hijgend bij ons vliegtuig aan en namen we met blije welgemeende hugs opgelucht afscheid van onze heldin. Ik mocht plaats nemen in de businessclass want de rest van het vliegtuig zat vol. Daar heb ik onmiddelijk een glas champagne besteld voor de schrik natuurlijk 😉

Dit korte kleine gevecht tegen het systeem en tegen de computer was best stressvol en bizar maar verder redelijk onschuldig, maar je zal maar echt tegen iets aanlopen en je moeten bewijzen tegenover een systeem… een computer…. Want ook systemen en computers kunnen dus fouten maken. Want ik ben echt naar Trondheim komen vliegen, trouwens hoe kom je daar anders? Op skies?

IMG_3355   IMG_3399

 

 

 

 

Lost in translation…

2016-01-06 15.47.48

De reis van Bali naar HongKong loopt voorspoedig en als ik overstap richting TaiPei ben ik de enige witte reiziger in een vliegtuig vol Aziaten. Ik word opvallend warm welkom geheten bij de paspoortcontrole, waarbij de dame mij zelfs veel plezier wenst! Dat is even wat anders dan in Amerika of Australië waar mij werd gevraagd wie dan de foto’s maakte als ik zonodig alleen moest reizen. Vol goede moed rol ik mijn koffer de aankomsthal in en daar staat 1 man met een bordje en een heel vrolijk hoofd.

2016-01-07 01.16.23

Hij spreekt alleen geen woord maar dan ook echt GEEN woord Engels!
We doen alles in gebarentaal wat best vermoeiend is om half 2 s’nachts. Na een klein uur komen we aan bij het hotel. Althans dat maakt hij me duidelijk. Maar ik ZIE helemaal geen hotel… Het portier zwaait open en het is toch echt de bedoeling dat ik hier nu uit stap, mijn koffer wordt voor mij neergezet en hij wijst naar twee liftdeuren in een nogal aftands halletje. Dan steekt hij 4 vingers op en wijst naar boven.

2016-01-07 19.44.55

Ik vind het nog steeds een hele rare plek maar het vrolijke hoofd is ‘m al gesmeerd. Ja daar sta ik dan midden in de nacht in TaiPei voor een paar liftdeuren. Laat het in godsnaam het goeie adres zijn, er schiet van allles door mij heen, ik druk op de knop en als de lift opengaat blijkt deze helemaal afgeplakt met karton en het stinkt naar bouwpuin. Dat begint gezellig.

2016-01-07 18.52.17

Als de deuren op 4 hoog open gaan staan er twee Taiwanese dames achter een balie mij hoofdschuddend welkom te heten in een taal die in de verte iets van Engels weg heeft. De vloer is hoogpolig waardoor de koffer niet meer rolt maar thank god het is een hotel!

olijk

Een van de twee brengt mij vriendelijk naar kamer 11 en als ik vraag naar het ontbijt kijkt ze me aan alsof ik iets verkeerds zeg. No.no, no NO breakfast! Ja hoe haal ik het ook in mijn hoofd. De kamer is schoon en mijn koffer past net tussen het bed en het bureautje dat tegen het raam aan staat geklemd, dikke prima. Het is inmiddels 3 uur s’nachts en ik ben allang blij dat ik een bed heb. Ik val dan ook als een blok in slaap…

Vol verwachting wordt ik vroeg wakker, ik ben zo nieuwsgierig dat ik gelijk mijn bed uit spring. En aangezien ik in de stad moet gaan ontbijten is de eerste prioriteit een ATM te vinden. Dat blijkt eenvoudig want er zit gewoon een bank hier aan de overkant van de straat. Maar als ik voor het pin-apparaat sta wordt het toch een uitdaging. Met een gokje hier en daar komen er uiteindelijk gewoon Taiwanese dollars uit het apparaat. Check!

2016-01-07 11.25.29-2

Bij het tentje waar ik van plan ben te gaan ontbijten probeer ik een sandwich met kaas maar zonder ham en mayonaise te bestellen, maar dat lukt gewoon niet, we komen er niet uit, dus ik hou het bij koffie en jus d’orange. Mijn hotel ligt dan wel in een heel erg lelijk gebouw, de buurt is super. Heel veel leuke winkels en hippe koffie tentjes. Mijn volgende uitdaging is om tampons te vinden. Maar ja hoe hou je dat in gebarentaal een beetje netjes en diskreet? Het duurt meer dan een kwartier voordat de verkoopster begrijpt waar ik naar opzoek ben, ja ik wil haar ook niet in verlegenheid brengen met te expliciete gebaren. Maar dan brengt ze mij, met een besmuikt lachje, naar de juiste plek. Check. Kijk je komt er wel, je hebt alleen extra tijd nodig. Inmiddels heb ik een vertaal app dus is niets meer een probleem, als ik wifi heb tenminste. Tampon = 緩衝區.

Schermafbeelding 2016-01-08 om 11.44.46

Ik voel mij in TaiPei een beetje als Alice in wonderland. Ergens is het gewoon een grote stad en toch voelt alles totaal anders en vreemd. De taal- zowel gesproken als geschreven- geeft geen énkel aanknopingspunt! En dat vind ik eigenlijk heel leuk want als de taal je in de steek laat ga je op allerlei andere dingen letten.

Vanmiddag een tijd met een taxichauffeur bezig geweest om mijn hotel terug te vinden op de kaart, via de app CityMap2Go, die echt tof is want die werkt via de satelliet dus je hebt geen wifi nodig. Alleen mijn app gaf de Engelse straatnamen en niet de Chinese. Maar de man had een oplossing en zei ‘show me the pank, then I know’. En voor een Taiwanees sprak hij echt een behoorlijk aantal Engelse woorden, wat tof is want ik spreek maar 3 woorden Chinees. Maar wat ie nou met pank bedoelde, ik snapte er helemaal niks van. Hij spelde het nog een keer en ging het nog harder uitspreken, ‘pank! The PANK!’ Toen pakte hij pen en papier en ging het in het Chinees opschrijven, dat hielp niet dus schreef hij het in het engels, BANK, ahhh ja tuurlijk, dat had ik inmiddels kunnen weten. We vonden het adres nu zonder problemen en onderweg ging hij nog van alles vertellen over de stad in half Engels en Chinees, geen idee wat, maar lief was het wel.

2016-01-07 21.14.33

Het was een leerzame dag want het kaartje van mijn hotel zit nu in mijn zak en en ik zoek eerst alle adressen in het Chinees op voor ik er naar toe ga, dat helpt enorm en scheelt heel veel tijd. Nog twee dagen te gaan en ik vind TaiPei nu al onvergetelijk.

Als kind droomde ik over Taiwan aangezien daar zoveel speelgoed vandaar kwam. Ik fantaseerde over een land dat één groot speelgoed paradijs moest zijn. En nu ik er 45 jaar later ben, lijkt het natuurlijk in het niets op mijn kinderdromen. Maar wat heb ik het hier naar mijn zin! En laten we wel wezen, deze blog is ‘Made in Taiwan’

 

 

 

Dagje strand Bali style

Wat rent iedereen toch leuk enthousiast naar de zee hier!
Ik probeer via een redelijk gecompliceerde beweging nog iets van mijn rug in te smeren. Dat is dus echt een probleem als je alleen reist hè, het insmeren van je rug… De rug zelf is inmiddels weer helemaal in orde trouwens, maar dit even terzijde
01
De afstand tot de zee vanaf mijn strandstoel is misschien 150 meter.
Maar als ik richting de golven loop begrijp ik opeens waarom iedereen rent. Haleluja dat zand lijkt wel vloeibaar zo heet en ik zet onmiddellijk ook een sprint in. Mijn voetzolen lijken te smelten en ik voel al blaren opkomen, snel dat water in. Maar als ik in de zee stap is die alles behalve koel, zo’n warme zee heb ik nog nooit gevoeld. De golven zijn heerlijk en mijn voetzolen beginnen ook weer bij te trekken. Ik zou uren in de golven kunnen blijven hangen maar je voelt de zon zo op je huid branden dat ik niet te lang durf te dartelen. En zeker niet met zo’n half ingesmeerde rug situatie.
Volgens een dame die ik sprak in Sydney is deze kustlijn de Costa del Sol van Australië. En dat klopt ook wel een beetje. Het sterft hier van de Aussies en dan van die types waar Barbie, Sterretje en Jokertje helemaal tussen passen. Er is dus genoeg eye-candy voor mij om te observeren, ja nu ik er toch ben…
00
Je hoeft je op het strand dus geen moment te vervelen, daar krijg je trouwens ook helemaal de kans niet voor want om de paar minuten komt er wel iemand aan je bed.
‘Hello, how are you? Where are you from?’
Om je vervolgens een geweldig ‘cheap and very good offer’ te doen.
Zo heb ik vandaag niet alleen zonnebrillen, ijsjes, armbandjes, vliegers, horloges, sarongs, mango’s, coconuts, koptelefoons (for my husband), petjes, selfiesticks, massages, houten maskers, pedicures en tatoeages aangeboden gekregen maar ook een man…
04
Onderweg naar het strand krijg je vooral taxi’s aangeboden. Dat kan een auto zijn maar ook een brommer, dan stap je voor een paar rupia’s bij iemand achterop. Meestal schud ik al nee en zijn ze snel op zoek naar een eventuele andere klant. Maar Alex niet, hij blijft op zijn brommer naast mij rijden terwijl ik toch duidelijk zeg dat ik er al bijna ben en dat ik nog redelijk goed kan lopen voor iemand van mijn leeftijd. Nadat ie weet waar ik vandaan kom en hoe ik heet rijd hij eindelijk door.
Als ik het strand wil oplopen staat hij er weer met zijn brommer,
breed lachend.
‘Hello, what a surprise, we meet again’ 
Nou idd dat moet natuurlijk wel ‘fated’ zijn als je bij de enige opgang naar het strand staat… Ik krijg weer een hand en bij een tweede ontmoeting ben je natuurlijk al best goeie vrienden, dus is het een goed idee dat hij mij vanavond eens meer van het eiland laat zien en me meeneemt naar daar waar de ECHT goeie muziek is. Harstikke lief van Alex natuurlijk maar ik sla zijn aanbod  toch vriendelijk af.
‘Maybe tomorrow???’
12
Na de zon en de zee wordt het tijd voor een douche en het avond eten.
Strandtenten beconcureren elkaar met wie de hardste muziek heeft.
En als ik ergens neerstrijk blijk ik er helemaal niet eens te kunnen eten alleen maar te kunnen drinken. Geen punt. Na al dat ruimhartige aanbod van vandaag, kom maar door met die wijn!
En mocht je nou problemen hebben met NEE zeggen, kom dan naar Bali, want dat leer je hier in een heel rap tempo!
 11

Melbourne, summer in the city

Schermafbeelding 2015-12-20 om 06.14.59

De dagen voor kerst in de zomer doorbrengen is natuurlijk heerlijk, maar in Melbourne overdrijven ze momenteel.
Overdag is het 37 tot 42 graden en vannacht had ik een bedenkelijk record te pakken.
Het was de warmste nacht ooit gemeten in december, 28,6 graden!
Als je op straat loopt voelt het alsof iemand een haardroger net te dicht op je gezicht houdt en er is geen ontsnappen aan.

Mijn eerste Airbnb ervaring was gelijk een hele rijke. Het is wonderlijk iets in Nederland uit te zoeken, gewoon op gevoel en dan aan de andere kant van de wereld bij een totale vreemde aan te bellen om te komen logeren. Ik had Jeremy en Alex uitgezocht, een cute gay koppel met naar het op de foto’s leek een fijn appartement in een leuke buurt.

Melbourne 2

Jeremy ontving mij met een glas koude witte wijn zoals afgesproken via de mail. Hij is deze maand alleen want Alex is momenteel voor zijn studie op Bali dus it was just the 2 of us this week. En vanaf moment 1 is er een enorme klik. Dit is even totaal anders dan in een hotel zitten, dit is echt even in een stad wonen. Jeremy helpt me op weg, neemt me af en toe mee in zijn coole nieuwe truck en we gaan bijna elke avond samen eten. Mijn new BFF from Melbourne.

Melbourne 03

Mijn buurt, Collingwood, is heel tof, alleen maar laagbouw en het stikt van vintage winkeltjes en gezonde eettentjes. En ik ken geen stad die zoveel verschillende keukens in de aanbieding heeft als Melbourne, je kunt hier werkelijk ALLE soorten landen eten. De stad is groen en ruim opgezet en mensen zijn heel behulpzaam als ik weer eens tram 68 en 86 door elkaar haal.

Maar vandaag is het reisdag en dus op naar Sydney en daar is het 10 graden koeler dus zo rond de 27 graden, warm zat voor de kerst.

De taxi chauffeur, was wat beledigd omdat ik dacht dat hij uit India kwam, hij komt uit Pakistan en babbelde de hele weg naar het vliegveld over het verschrikkelijke weer.
Waar ken ik dat van?
Niet zo heel anders dan in Nederland dus….

Schermafbeelding 2015-12-20 om 06.08.10

Zoals altijd ben ik ruim op tijd voor vertek en als ik wil inchecken, blijkt mijn vlucht er niet op te staan. Ben ik te vroeg misschien?
Als ik een medewerkster vraag met mij mee te kijken blijkt mijn ticket niet te kloppen, ik zou moeten vertrekken vanaf een airport 1,5 uur verderop. WTF!?
Goed, hoe is dat nou weer mogelijk?
Ik krijg het NOG warmer en denk aan een ervaring rondom een verkeerd eiland.
Herstel.
Op naar de information desk.
Gelukkig is het hier een soort trein station en vliegen er ongeveer 2 vliegtuigen per uur naar Sydney. Dus omboeken moet toch kunnen, hoop ik.
En dat kan gelukkig ook, alleen pas 5 uur later. Niets aan te doen en alle tijd om een blog te schrijven. Heb mijn Airbnb hosts de Rebecca’s al gewaarschuwd dus komt vast allemaal weer goed.

original

‘Ohhhh noooo 😦 the good thing is though Melbourne to Sydney is not a huge flight away! Ull be okay hehe a great travel story to your many more adventures ! ‘

Kijk The Rebecca’s begrijpen het!
Op naar nieuwe avonturen op weer een nieuwe plek….

Melbourne Clipje

Fiji’s finest

01

Een paar dagen voor aanvang van mijn reis schoot er uit het niets iets in mijn rug. Als ik nou ergens nooit last van heb dan is het wel van mijn rug. Echt, ga je ééns in je leven op wereldreis….. In Curacao doe ik net of het er niet is en slik ik me een ongeluk aan pijnstillers.

In San Francisco vind ik het genoeg geweest en ga ik naar een chiropractor want die zit toevallig bij mij om de hoek en ik ga er maar vanuit dat dat niet voor niets is.

02

Nog nooit bij zo’n gast geweest en tijdens de behandeling begrijp ik ook waarom.
Dr. Oliveira gaat er met grof geweld in, om even iets recht te zetten (!).
Het mag een wonder heten dat alles na de behandeling nog aan elkaar zit.
Maar als ik na een uurtje op straat loop voel ik me niet alleen 10 cm langer, mijn rug lijkt ook echt iets beter te zijn geworden….

06

Op weg naar Fiji moet ik toch weer aan de pijnstillers. 11 uur opgevouwen zitten in een vliegtuig -in combinatie met een beer van een vent uit Samoa in de stoel naast mij- komt het herstel niet echt ten goede.

Als ik de volgende dag op het totaal verlaten strand op Fiji wandel komt er uit het niets een dame uit de bossen gesneld. Bula! En of ik niet een massage nodig heb?

03

Ze heet Mary en schijnt god’s gift on earth te zijn als het gaat om massages en pijn bestrijding. Ik krijg allemaal quotes te horen van wat mensen hebben gezegd na behandeld te zijn door Mary. Ze pakt mijn hand vast, de hare zijn enorm groot en vlezig maar buitengewoon zacht en warm. Dat overtuigd me, ik ga het gewoon doen en wie weet kan Mary die rug op orde krijgen. Als klap op de vuurpijl zegt Mary nog dat ze zingt tijdens de behandeling en dat dat haar secret weapon is…. Toen was ik helemaal om, ik spreek af voor de volgende morgen, dan heeft Mary de tijd om haar tafel te installeren en ik om aan het idee te wennen.

07

De volgende ochtend ga ik op pad naar mijn afspraak, het strand is wederom totaal verlaten, de zon schijnt uitbundig en er waait een stevige wind en ik, ik voel me intens gelukkig hier te mogen lopen zomaar op een vrijdagochtend op weg naar een afspraak 10 minuten lopen met mijn voeten door de zee.
Ik ben een beetje te vroeg en ik zie dat Mary haar tafel al heeft klaar gezet. Dat ziet er professioneel uit en er liggen frisse groene handdoeken op mij te wachten.
De tafel staat met de poten op drie losse plankjes in het zand.

Achter het massage hutje staat Mary’s huis, ze verschijnt in de deuropening gehuld in alleen een groene handdoek. Ik moet op het bankje in de hut gaan zitten en dan komt ze zo, ze is zich aan het voorbereiden. Even later komt ze in mooi bloemenshirt het hoekje om. Allereerst krijg ik een takje van een plant, ruikt heerlijk, met de mededeling dat ik deze na mijn behandeling in mijn oren moet stoppen. Tuurlijk Mary! Mary is niet het type om tegen te spreken. Dus ik geef meteen heel duidelijk aan dat ik een half uur wil i.p.v. een uur. Mijn rug kan een heel uur eenvoudigweg niet aan.

Ze haalt een handdoek van het hoofdeinde en ik zie dat het een échte massage tafel betreft met zo’n gat voor je hoofd. Alleen is het plastic kapot en steekt er hier en daar wat schuimrubber uit. Ik doe mijn shirt uit en ga heel voorzichtig liggen. De tafel kraakt gevaarlijk maar het lukt me zonder dat ie instort er nog redelijk charmant op te klimmen, denk ik…

Ik negeer de muffe lucht die uit het schuimrubber komt en neem mij voor hier gewoon van te genieten wat er ook moge gebeuren. De stang die de voorpoten van de tafel bij elkaar zou moeten houden zit los en de tafel gaat gevaarlijk heen en weer als Mary de behandeling start. Onder mij zie ik mieren driftig een dood insect door het zand slepen en het geluid van de zee maakt me heel rustig. Totdat Mary begint te zingen. Ow ja…

05

Nu heeft Mary gouden handjes als het om masseren gaat maar van een gouden keeltje kunnen we hier niet echt spreken. Het is werkelijk niet om aan te horen, haar stem is ook nog niet helemaal los want er komen zo af en toe flinke rochels voorbij waarna weer vrolijk wordt doorgezongen. Ik ben inene zo blij dat ik gezegd heb maar een half uur te willen. Mary zet een kerstlied in wat de situatie nog meer bizar maakt dan ie al is. Maar ik moet zeggen haar handen doen goed. Als ik vermoed dat er een half uur voorbij is zeg ik haar dat het okay is.

Ik bedank en betaal, ze vraagt of ik aan de andere gasten wil doorgeven dat ze er is en hoe goed ze is. Ik mag een foto van haar maken en trots staat ze naast haar tafel, dat beeld ontroerd me zeer. Het is over nu he je rug? Vraagt ze. Ja veel minder zeg ik, je hebt mij echt geholpen Mary dankjewel. Ik wil weglopen maar nee dat is niet de bedoeling.

Ik moet die takjes nog in mijn oor stoppen, tuurlijk, doen we. Ik dank haar hartelijk en loop met een glimlach van oor tot oor en een veel soepelere rug weer terug naar huis.
Als ik nog een keer ga dan stop ik de takjes gewoon tijdens de behandeling al in mijn oren, dan is het goed toeven onder de handen van Mary.

 

BON BINI

Mijn rondje om de wereld in 60 dagen is vandaag begonnen!
Maanden van voorbereiding en je voorstellen hoe het zal zijn en dan is het opeens ECHT en zit je, een beetje onwezenlijk, in een vliegtuig op weg naar bestemming 1, Willemstad, Curacao.

Het vliegtuig is half leeg, ik bedoel half vol, waardoor ik 4 stoelen tot mijn beschikking heb, het is geen business-class maar het voelde wel als een fijne upgrade.
En dan sta je drie slechte films later opeens aan de andere kant van de oceaan, BonBini!
IMG_0060
Chauffeur Irvin verteld, in het gammele busje op weg naar het hotel, 100 uit over de aankomst van Sinterklaas vandaag en hoe knap het is dat die man binnen een week van Nederland naar Curacao is gevaren met al die paarden.

Als ik mijn veel te zware koffer (daar moet ik nog iets aan doen) de hotel lobby binnen til krijg ik een heerlijk warm welkom van Dalies. Dalies-620x412
Terwijl ik de hotel formulieren aan het invullen ben zit ze me enorm te observeren.
Dalies zit ergens mee, althans zo lijkt het….
Uiteindelijk vraagt ze: ‚Ilse mag ik u misschien iets vragen?’ Tuurlijk,
‘Hoe oud bent u precies?’ Een beetje verbaasd over de vraag zeg ik eerlijk hoe het ervoor staat. ‘Ja, zie, ik dacht al wat ziet u er goed uit voor u leeftijd’!!!’
Net als ik wil gaan genieten van dit compliment, barst ze uit in een gulle lach
‚we keken allemaal’ Allemaal ?! ‘Nogal uit naar uw komst’ Ehh??
‘Ja we waren reuze benieuwd’….
Toen wees ze me op het formulier waar bij mijn naam stond: geboren in 1919.
‘Wij dachten wat een bijzondere vrouw moet dat zijn om op haar 96ste op vakantie te gaan naar Curacao’!
Het hele hotel personeel had vandaag dus uitgekeken naar een stoere bejaarde die in haar eentje naar hun hotel zou komen …
2015-11-21 16.21.54-2
Ze was gelukkig niet teleurgesteld maar eerder gerustgesteld want al die trappen…
Waarschijnlijk is dat de reden dat ik nu dus een kamer heb op de begane grond.

De reis is begonnen….
2015-11-21 18.01.42

De bruidegom van Venetië

Voor Kunstuur mocht ik naar de Biënnale van Venetië om een programma te maken over kunstenaar herman de vries, die dit jaar Nederland vertegenwoordigd op
s’ werelds grootste kunstmanifestatie. Een korte impressie.

Aangekomen op Aeroporto di Venezia werd er door de crew gelijk grof gegokt.
Maar helaas bij niemand valt de koffer op het juiste nummer ;-|

2015-05-04 13.49.00

De volle maan begeleidt onze eerste ‘night shoot’. En het is net alsof Venetië één groot decor is, om elke hoek is er wel een mooi shot te vinden. En die was, die is vast speciaal voor ons opgehangen…

00

‘Het is helemaal niet nodig om naar bijzondere dingen te kijken, het zijn de gewone dingen die interessant zijn. Alles heeft zijn schoonheid als je er maar met een beetje liefde naar kijkt’. We zijn in herman de vries zijn Venetiaanse tuin beland waar Lucas het niet alleen over zijn werk, de Biënnale en de schoonheid van de natuur heeft, maar ook vragen over de dood niet schuwt.

2015-05-05 11.02.55

Door die tuin liep in een straf tempo een behoorlijk agressieve schildpad rond die maar in mijn schoenen bleef bijten. Met gevaar voor eigen leven heb ik hem toch een bijrol gegeven.

TURRTLE

In het Nederlands paviljoen, dat gebouwd is door Rietveld, spreekt Lucas de curatoren Colin Huizing en Cees de Boer over de tentoonstelling ‘to be all ways to be’.

Als je de tentoonstelling binnenkomt worden alle zintuigen geprikkeld. Duizenden rozenknopjes in een cirkel verspreiden een zoetige geur.

Schermafbeelding 2015-05-23 om 14.37.49

Zelf vind ik het werk ‘aarduitwrijvingen‘ het meest fascinerend. Van over de hele wereld heeft de vries aarde verzameld en elke ‘soort’ uitgewreven op een vel, waardoor er een pallet ontstaat. Verrassend en prachtig. Dit is overigens maar een heel klein deel van zijn volledige collectie aardsoorten. 

2015-05-05 15.11.48-1

De vries heeft ook een eiland tot kunstwerk gebombardeerd, Lazzaretto Vecchio.
Een voormalig pest-eiland en je kunt er met de boot heen. Overal zijn de in marmer gebeitelde woorden en uitspraken van herman te vinden. Het is echt een waanzinnige plek om rond te dwalen, weg van de Venetiaanse hectiek tussen de door natuur overwoekerde ruïnes en de treurige geschiedenis van dit quarantaine eiland waar duizenden ‘pest-slachtoffers’ de dood vonden.

Schermafbeelding 2015-05-23 om 21.32.11
Het persuitje zelf had trouwens meer iets van een schoolreisje, mede door de magere performance waarbij 3 vrouwen in zwarte jurken even op schelpen bliezen. Tja…

2015-05-05 18.14.50

Mangiare!
Italiaans eten is best lekker maar die tóetjes…..!
We hebben daarom besloten elke avond iemands verjaardag te vieren,
geluidsvrouw Susanne Helmer is als eerste aan de beurt!

2015-05-05 22.14.15

Van over de hele wereld lopen er cameraploegen rond waarbij er steeds wordt gekeken naar elkaars formaat camera, heel bizar… Maar gelukkig hebben wij een grote ;-P

2015-05-04 19.43.59

Aan Minister Jet Bussemaker (OCW) de eer om het paviljoen officieel te openen.
Het is leuk om de vries, die inmiddels 83 jaar oud is, zo te zien genieten van zijn finest hour. Bovendien is het hoopgevend, ik ben immers pas over 30 jaar 83.
Dat plaats alles zo heerlijk in perspectief. Er is nog tijd genoeg….

2015-05-06 14.05.00

Een afterparty-selfie met Rick en Susanne.

2015-05-07 23.05.27

Het feest werd trouwens gehouden op Lazzaretto Vecchio.
Toch een beetje raar idee om feest te vieren op meer dan 1500 skeletten….
Al smaakte de wijn er eerlijk gezegd niet minder om.

Schermafbeelding 2015-05-23 om 14.43.17

Venetië noemen ze de ‘Bruid van de zee’ Maar deze week was niet de zee maar herman de vries in mijn ogen even de Bruidegom van Venetië.

Schermafbeelding 2015-05-23 om 16.26.50

It’s a wrap!
Koffer inpakken en op naar de …

2015-05-05 20.24.14

Montage. Met mijn goede vriend en top editor Finbarr Wilbrink.

2015-05-11 19.30.14

Tijdens de montage ben ik altijd aan het ‘droedelen’ omdat ik mij dan simpelweg beter kan concentreren.

IMG_6424

Benieuwd geworden naar de uitzending?
Kunstuur in Venetië wordt uitgezonden op 17 mei om 18.40 uur  op NPO 2.
Gemist? Gelukkig is er altijd Uitzending Gemist: KLIK

Ciao

Het filmen van een veulen…

10363687_10202743738566808_8617673939407284722_n

Een mistig glooiend landschap in het nog blauwe ochtendlicht, dauw op de bladeren,
een veulen probeert voor het eerst op te staan. Met een onrustige ademhaling die in de kou van de vroege ochtend nog wolkjes achterlaat.
Kwetsbaar, onschuldig zijn omgeving onderzoekend…..

Ja, in mijn hoofd kon ik alle shots al helemaal uittekenen en tegelijkertijd wist ik dat het alles behalve realistisch was. Want wat ik wilde en voor me zag had meer met een speelfilm aanpak van doen, dan met de TV-maak realiteit van 3 uurtjes draaien in een wei. Maar toch altijd het maximale proberen te halen natuurlijk.

Dus stond de wekker om 4.15 uur om om 5 uur te arriveren ergens in the middle of nowhere op het Belgische platte land en dan moest ik, volgens het zorgvuldig geproduceerde callsheet, een man bellen die ons dan mee de wei in zou nemen naar het veulen.

Als de telefoon wordt opgenomen klinkt het alsof er iemand uit bed valt
en op mijn herhaaldelijk ‘hallo’ komt geen enkele reactie.
De wind giert en het is nog stikdonker, ik haal mijn schouders op
richting cameraman Rick die vanuit de auto glazig terug kijkt.
Ik bel nog maar een keer, deze keer hoor ik iemand brommen,
geen idee wat ie zegt maar hij weet in ieder geval dat wij er zijn denk ik hoopvol.
Want je wilt niet dat je draaidag gelijk in het water valt, we zijn expres gisteravond al naar België gereden om hier nu zo vroeg te kunnen zijn.

Even later komt er een grote boersige man aanstampen, zo eentje met kolenschoppen van handen en geen woord teveel.
Ik probeer me voor te stellen maar hij knikt slechts norsig, maakt geen oogcontakt en gaat ons voor, een grote stal in. We lopen er maar achter aan.
In elke box staat een merrie met naar we begrijpen een zojuist geboren veulen.
Hij gooit een staldeur open en kijkt ons aan met een blik alsof wij nu met iets moeten komen. Ik begrijp er helemaal niets van en probeer het nog maar een keer,
dat we komen filmen, dat we van de AVROTROS zijn, uit Nederland….

En eindelijk gebeurd er wat in zijn tot nu toe uitdrukkingsloze gezicht.
Ahhh, ja nee, sorry dan moeten we hier helemaal niet zijn.
Uiteindelijk begrijp ik dat de man dacht dat wij met moeder-loze veulens kwamen om te stallen bij zijn merries.
Hoe deze moederloze-veulens in de Volvo-station van Rick zouden hebben moeten passen is mij een raadsel maar blijkbaar had hij daar andere ideeën over.

De man stapt in zijn Mercedes en gebaart ons hem te volgen. Tuurlijk.
Hij stuift weg waardoor het er meer op lijkt dat hij ons van zich af wil schudden dan dat hij ons ergens heen wil brengen, maar uiteindelijk komen we toch gezamenlijk aan op een stuk land.

WARHORSE0005

De man gaat ons voor met een emmer met voer. In het weiland staan een stuk of 10 merries met evenzoveel veulentjes. In mijn hoofd past het script zich al aan. Niks veulen alleen kwetsbaar in de dauw, de veulens wijken nl niet van hun moeders zijde.
En er is al helemaal geen sprake van dauw.

De merries komen af op de emmer met voer en het wordt nog dringen. Voor ik het weet kom ik achter de man met de emmer terecht en tussen een schimmel en een nogal dominante bruine merrie. De dames hebben hun zinnen op de inhoud van de emmer gezet en gunnen elkaar niets. In ene zie ik die dominante merrie haar kont naar achteren gooien en uithalen richting de schimmel. Maar inplaats van de schimmel raakt ze de grote man vol op zijn rug en deze smakt op de grond.

De merries stuiven van schrik alle kanten op. En wij staan met knikkende kniëen de situatie in ons op te nemen. Ik probeer contact te maken met de man, maar die reageert nergens op, komt dat doordat ie weg raakt of was dat vanmorgen niet ook al zo?
Rick belt 112.
Maar waar zijn we in godsnaam?
Ja, ergens op een weiland….
We hebben alle drie geen idee en de gevloerde man geeft ook geen enkele aanwijzing.
Niet over zijn toestand en ook niet over waar wij ons bevinden. Terwijl er zich in mijn hoofd al allerlei noodscenarios afspelen van ziekenhuis bezoek tot draaidag omgooien, hoor ik Rick de situatie uitleggen aan de Belgische 112 mevrouw.

Plotseling staat de slechts in zich zelf mompelende man moeizaam weer op.
Hij heeft pijn, hij vloekt en is boos op zichzelf, het was zijn eigen schuld en hij zou moet toch beter weten en zo meer.
Rick bestelt de ambulance weer af en de man zegt, succes met filmen, doe het hek dicht als jullie weer weg gaan en strompelt het weiland uit, even later zien we zijn Mercedes in de verte wegsnellen.

Daar staan we dan, enigsins verbouwereerd tussen de, zo weten we nu, levensgevaarlijke merries met hun veulens. Het is inmiddels half 6 en we zijn zonder koffie klaarwakker, dat dan weer wel.

Dus aan de slag, dat ene veulen van mijn oorspronkelijke plan worden er nu dus meerdere met hun moeders. En er beginnen zich in mijn hoofd al allemaal inhoudelijke redenen op te dringen waarom dit eigenlijk zoveel beter is dan mijn oorspronkelijke plan, ja je moet altijd naar jezelf toe denken natuurlijk… dat leer je wel bij de tv 😉 of het nou waar is of niet.
We hebben geen dauw en geen wolkjes uit een kleine briesende paarden neus maar wel een prachtig opkomende zon.

Ik stel me de muziek erbij voor die ik ga gebruiken en kom tot de conclusie dat het wel niet helemaal is geworden zoals ik in mijn hoofd had maar dat het wel degelijk een mooie opening kan worden van mijn documentaire: ‘Het verhaal achter War Horse’.

WARHORSE0015

Of dat ook daadwerkelijk zo is, daarvoor moet je op 22 juni zelf maar even kijken om 20.30 uur op NL 2.

‘Tussen droom en daad staan wetten in de weg en praktische bezwaren’
Willem Elsschot

Wat mij overigens nog nooit heeft belet om telkens weer opnieuw te dromen…..

Stof

foto

Mijn moeder maakte vroeger al onze kleding zelf, zij was eigenlijk onze eigen huis-couturier. Op de markt vond ze (altijd) wel weer een frisse lap stof en voor we het wisten liepen mijn broers en ik, in 4 varianten rond. Als ware ‘von Trappjes’.
Alles op maat gemaakt en van een uitstekende kwaliteit.

Maar als puber wilde ik helemaal geen door mijn moeder gemaakte spijkerbroek, ik wilde een echte! Ik wilde confectie, zoals iedereen zijn, nou ja iedereen, wel het hipste gedeelte van iedereen natuurlijk. Ook nu nog probeer ik er enigszins bijtijds bij te lopen maar echt veel verder gaat mijn mode kennis en interesse niet.

Dus toen ik werd gebeld door OpiumTV of ik een special voor ze wilde maken over modekoning Frans Molenaar, dacht ik nou niet direkt: yesss, haute couture helemaal mijn ‘ding’.

Als ik een programma maak dan kan ik dat niet anders dan me er voor de volle 100% in te storten. En meestal raak ik er door gegrepen en dat gebeurde ook dit keer bij Frans Molenaar.

Door te speuren in zijn rijke archief ging ik opeens heel anders kijken naar mode.
Zijn ontwerpen zeker eind jaren ‘70 begin jaren ‘80 zijn ronduit spectaculair.
Als mode-barbaar heb ik mij nooit gerealiseerd hoe zeer haute-couture raakt aan de beeldende kunst.

FM inzet

Aanwezig zijn bij zijn 97ste modeshow, mijn 1ste trouwens, was ronduit een belevenis.
Na afloop vloeide de witte wijn rijkelijk en de bitterballen vonden gretig aftrek. De iets te aangeschoten chique dames op zekere leeftijd probeerden ons nog enigszins keurig te woord te staan met wisselend resultaat.

Het is ook altijd inspirerend om een man te spreken die zijn dromen heeft nagejaagd, niets ontziend soms, maar met passie, vakmanschap en ongelooflijk veel lef en bravoure.
En is de prijs van de roem dan een eenzame kerst?
Kijk en oordeel zelf: LINK

En dat maakt mijn vak nou zo geweldig, telkens opnieuw in de ban raken van een nieuw verhaal, ik ben nu trouwens helemaal in2 paarden, maar daarover later meer…..