k geef het volmondig en eerlijk toe: ik heb grote moeite met het concept wachten.
Het kan mijn humeur enorm bederven en ik heb er geen talent voor.
En dat is reuze lastig, omdat je als mens eenvoudigweg niet om ‘wachten’ heen kunt.

Het schijnt, ja alles wordt onderzocht, dat wij per persoon zo’n 11 dagen per jaar wachten.
11 dagen! Als ik 75 jaar wordt heb ik dus 825 dagen wachtend door gebracht….
Dat is ruim 2 jaar! Schokkende bedoening.

Nu heb je allerlei soorten van irritant wachten, zoals in de rij voor de verkeerde kassa bij
de AH, wachten op een vertraagde trein, wachten op dat ene telefoontje of dat mailtje, eindeloos wachten op een medewerker van de helpdesk, of op het groene licht van een klant, wachten tot je internet verbinding het weer doet, wachten tot ze je vergeeft en zo kan ik nog wel een blog of 6 doorgaan.

Ook zo zonde van de tijd is het wachten in wachtkamers, het is voor mij een raadsel waarom je bij dokters, tandartsen en zelfs bij dierenartsen altijd moet wachten, terwijl je toch heel duidelijk een tijd hebt afgesproken!?

Maar de absolute nummer 1 onder mijn wacht-irritaties is wel ‘de klant negerende verkoper’.
Dat haalt werkelijk het slechtste in mij boven.
Je staat met je goeie humeur bij een kassa.
De dienstdoende verkoper staat even verderop iets HEEL belangrijks te doen.
Je draait wat onrustig rond, kucht hier en daar luid en duidelijk.
Maar de verkoper heeft het veel te druk met een onduidelijke taak en geen ruimte voor zoiets alledaags als een klant.
Ik voel dat mijn frisse humeur langzaam tot ver beneden het nulpunt aan het zakken is.
Met wat getrommel op de toonbank en een non-verbaal toneelstuk met mijn horloge
probeer ik het tij nog te keren. Maar als de verkoper ook daar geen enkele sjoege op geeft,
knapt er iets en bereik ik vrij vlot het kookpunt.

Resultaat: òf ik lees de dame of heer eens even stevig de les over het principe van klantvriendelijk denken òf ik stamp luidruchtig de winkel uit en smijt de koopwaar terug vanwaar het vandaan komt. In beide gevallen heb ik natuurlijk alleen mezelf.

Wachten, daar kom je als mens dus gewoon niet onderuit.
Dus is het zaak om al die wachtmomenten zo aangenaam mogelijk door te komen.
Tegenwoordig heb ik daar dan ook DE oplossing voor gevonden.
Ik laat mijn humeur niet meer beïnvloeden, nee: ik heb twitpic!
Via mijn mobiele telefoon kan ik mijn wachtende leven vastleggen, uploaden en wereldkundig maken. Never a dull moment….