Van die momenten dat je denkt, why me….

Zo had ik van de week een begrafenis en kreeg ik bij het verlaten van de kerk een bloemstukje in mijn handen gedrukt. Ik ben nooit de beroerdste dus natuurlijk ging ik dapper in de rij bloemstukjes-dragers staan.

De begrafenis onderneemster legde ons uit dat we in 2 mooie rijen moesten gaan staan en dat dan zodadelijk de kist langs de bloemen zou worden gedragen. Een mooie erehaag voordat de kist in auto zou worden getild.

Ik keek de twee inmiddels keurig geformeerde rijtjes vluchtig rond en kwam tot de conclusie dat de ‘jongeren’ deze taak toegedicht hadden gekregen. Heel even genoot ik van het feit dat ik opeens tot ‘de jongeren’  behoorde.

Ok het gezelchap was behoorlijk aan de leeftijd maar toch.
Als je je maar omgeeft met bejaard spul kan je je weer even helemaal jeugdig wanen, tip!

Maar dat mooie moment werd bruut verstoord door een dame, een iets ‘oudere jongere’,
die zich uit de keurige formatie los maakte.
Ze keek ons, de andere bloemstukjes-dragers, hulpeloos aan.
De dame kreeg het zo aan haar rug van haar zware bloemstuk.
En ze wilde haar grote stuk heel graag ruilen met een kleiner stuk.
Ze hield het niet vol, had net een operatie achter de rug, een hernia verleden en nog
veel meer ergs.
Ik dacht nog, wat een tuttebel, hoewel je dat soort dingen natuurlijk niet moet denken, al helemaal niet op een begrafenis, en al HELEMAAL niet als collega bloemstukken draagster.

Maar voordat het medisch dossier verder gelicht kon worden schoot ik te hulp.
Galant en als altijd veel te impulsief.

Met verve gaf ik haar mijn vederlichte gele roosjes en kreeg ik van haar het grote plompe bloemstuk, met opluchting, in de handen gedrukt.

Dat had ik niet moeten doen….

De wilde, licht vrolijke, maar gelukkig toch stemmige bloemen van het inmense boeket,
leken wel gemaakt van beton. Mijn hakken verdwenen direkt diep in de rand van het
bloemperk waar ik toch al wat onhandig stond.
Niks muts!
Die vrouw had gelijk!!
Dit was een bloemstuk waar je als gezond jong mens acuut een hernia van zou krijgen.

Goed. Niets meer aan te doen. De hakken stonden stevig in de aarde waardoor ik in iedergeval rechtop bleef staan.
Ik probeerde uit alle macht zo’n plechtig en ontspannen mogelijk gezicht te trekken. Mijn bovenarmen begonnen al gevaarlijk te trillen en in geen velden of wegen een kist in aantocht.

In mijn hoofd speelde zich al de meest verschrikkelijke scenario’s af, heel fijn zo’n beeldende fantasie.

Nu heb ik echt helemaal niets tegen het prettig in de belangstelling staan.
Maar dan niet op deze manier!!!

Ik loop met mijn mevrouw door de V&D op zoek naar een geschikte zonnebril,
daar zij mijn über hippe witte zonnebril niet trekt.
Volgens haar zit ik er, mode-technisch gezien, compleet naast.

Ik laat haar vervolgens dan maar zelf een geschikt exemplaar voor mij uitzoeken,
ik spaar die dingen immers, dus een nieuwe zonnebril komt altijd van pas.

Soms zijn zonnebrillen net paraplu’s, je raakt ze op onverklaarbare wijze kwijt,
ze gaan altijd kapot en op het moment dat je ze nodig hebt, heb je ze doorgaans niet bij je. Mijn strategie is nu dan ook: verspreiden!

Ondertussen gaat de mode-politie als een dolle door de rekken met zonnige brillen en dat
geeft mij even de gelegenheid om rond te kijken, en dan is de V&D een echte aanrader.

Een paar meter verderop, bij de afdeling leuke accesoires steekt een hele lange man boven een kast uit. Hij heeft een wat sullige onbeholpen uitdrukking op zijn gezicht.
En om zijn nek hangt een losjes geknoopte lelijke sjaal.
Zo’n sjaal waar je niks aan hebt op koude dagen.
Hij kijkt naar de sjaal alsof hem zojuist een oneerbaar voorstel is gedaan.

Dan zie ik een stuk lager zijn vrouw staan. Een klein gedrongen vrouwtje met een veel te blije jas. Ze bekijkt haar man heel serieus.
De man trekt de sjaal wat losser maar de vrouw is het daar helemaal niet mee eens en trekt de sjaal weer strak. Ze spreekt hem bestraffend toe, ‘Nee Henk, dat is juist hip Henk!’

Hij haalt onhandig zijn schouders op en kijkt weer naar de sjaal. ‘Ohh’ zegt hij
zonder dat er iets van een mening door klinkt.

Hij staat er zo aandoenlijk en hulpeloos bij dat ik de neiging heb om heel hard  te roepen:
NEE, HENK!
DOE HET NIET HENK!

Maar voor ik kan ingrijpen staat mijn mevrouw voor mijn neus met een nieuwe, mode verantwoorde zonnebril die ik natuurlijk even moet proberen.

Als ik even later bij de kassa sta met mijn a.s. nieuwe bril zie ik ook de lange man aan komen lopen, hij sluit achter mij aan, met de nieuwe lelijke sjaal in zijn hand.
Ik knik hem bemoedigend toe en laat mijn zonnebril zien.

Tja, Henk…. Alles voor de liefde Henk!

Canon van de Nederlandse TV geschiedenis

Het was me het weekje wel…
Wennen aan een nieuwe Z@ppelin op de buis, na 9 jaar de netstyling te hebben gemaakt en drie dagen later bij de onthulling van de canon van de nederlandse kindertelevisie horen, dat ons programma DE DROOMSHOW als populairste programma van de jaren ‘90 is opgenomen. Wauw!

Onze DROOMSHOW naast Q&Q, de Stratenmaker op Zee show, Theo & Thea,
Ja, zuster, nee, zuster…
Bij de 50 beste TV-programma’s horen van 60 jaar kindertelevisie is toch een prestatie van formaat! Dat smaakt naar meer…

Het was tijdens het maken van de nieuwe serie ‘Wordt Vervolgd’ dat Judith de Bruijn, Ilona en ik bij Han Peekel werden weggekaapt door de AVRO.
Om daar samen o.l.v. Hans Lubberding de Avro-jeugd afdeling vorm te gaan geven.
Dat waren roerige tijden waarin we heel veel nieuwe programma’s bedachten en produceerde.
De Confettieclub, Basta, De Klimrekkwizzz, Monumentenslag en nog veel meer.
DE DROOMSHOW was onze grootste productie, als ambitieuze dames wilden wij een spraakmakende spelshow maken. Met veel sfeer, kleur en aktie.

We bedachten dan ook verschillende werelden met hun eigen spellen.
Zoals het negerzoenenspel uit de snoepfabriek maar ook de glibberende bezemstelen uit de spookwereld, allemaal even mooi gemaakt en aangekleed met bergen props en rekwisieten.

Het was mijn eerste meercamera klus en dat was gelijk in het diepe…

Het succesvolste spel was de Derrie Douche, de wekelijks terugkeerende vragen-ronde waarin foute antwoorden gelijk afgestraft werden met een bak slijm dat over de kandiaten werd uitgestort. Hilarisch en nog nooit vertoond.

Ik heb het de afgelopen jaren in vele varianten in andere programma’s weer terug zien komen maar het was nergens zo vies en mooi als bij DE DROOMSHOW. Onze ‘slimie’ kwam dan ook helemaal uit Zwitserland en was gemaakt van natuurlijk materiaal. Je wilt niet weten hoe dat na een paar weken studio begon te ruiken.

DE DROOMSHOW was een bijzondere tijd waarin we alles durfden en gewoon maar deden.
Geweldig dat de kijkers van toen ons belonen met deze opname in de canon.
Ik ben er reuze trots op!
En ga weer geinspireerd aan de slag, net zoals toen: onverschrokken en met lef, gewoon doen….