Van die momenten dat je denkt, why me….

Zo had ik van de week een begrafenis en kreeg ik bij het verlaten van de kerk een bloemstukje in mijn handen gedrukt. Ik ben nooit de beroerdste dus natuurlijk ging ik dapper in de rij bloemstukjes-dragers staan.

De begrafenis onderneemster legde ons uit dat we in 2 mooie rijen moesten gaan staan en dat dan zodadelijk de kist langs de bloemen zou worden gedragen. Een mooie erehaag voordat de kist in auto zou worden getild.

Ik keek de twee inmiddels keurig geformeerde rijtjes vluchtig rond en kwam tot de conclusie dat de ‘jongeren’ deze taak toegedicht hadden gekregen. Heel even genoot ik van het feit dat ik opeens tot ‘de jongeren’  behoorde.

Ok het gezelchap was behoorlijk aan de leeftijd maar toch.
Als je je maar omgeeft met bejaard spul kan je je weer even helemaal jeugdig wanen, tip!

Maar dat mooie moment werd bruut verstoord door een dame, een iets ‘oudere jongere’,
die zich uit de keurige formatie los maakte.
Ze keek ons, de andere bloemstukjes-dragers, hulpeloos aan.
De dame kreeg het zo aan haar rug van haar zware bloemstuk.
En ze wilde haar grote stuk heel graag ruilen met een kleiner stuk.
Ze hield het niet vol, had net een operatie achter de rug, een hernia verleden en nog
veel meer ergs.
Ik dacht nog, wat een tuttebel, hoewel je dat soort dingen natuurlijk niet moet denken, al helemaal niet op een begrafenis, en al HELEMAAL niet als collega bloemstukken draagster.

Maar voordat het medisch dossier verder gelicht kon worden schoot ik te hulp.
Galant en als altijd veel te impulsief.

Met verve gaf ik haar mijn vederlichte gele roosjes en kreeg ik van haar het grote plompe bloemstuk, met opluchting, in de handen gedrukt.

Dat had ik niet moeten doen….

De wilde, licht vrolijke, maar gelukkig toch stemmige bloemen van het inmense boeket,
leken wel gemaakt van beton. Mijn hakken verdwenen direkt diep in de rand van het
bloemperk waar ik toch al wat onhandig stond.
Niks muts!
Die vrouw had gelijk!!
Dit was een bloemstuk waar je als gezond jong mens acuut een hernia van zou krijgen.

Goed. Niets meer aan te doen. De hakken stonden stevig in de aarde waardoor ik in iedergeval rechtop bleef staan.
Ik probeerde uit alle macht zo’n plechtig en ontspannen mogelijk gezicht te trekken. Mijn bovenarmen begonnen al gevaarlijk te trillen en in geen velden of wegen een kist in aantocht.

In mijn hoofd speelde zich al de meest verschrikkelijke scenario’s af, heel fijn zo’n beeldende fantasie.

Nu heb ik echt helemaal niets tegen het prettig in de belangstelling staan.
Maar dan niet op deze manier!!!