Met drijfnatte jassen van de niet ophoudende regen, zomer 2013, sloten wij aan in de lange rij museumgangers.
Wachten is niet direct mijn sterkste kant, maar voor het Rijks moet je wat over hebben.
Na ons van de klamme jassen te hebben verlost stonden we blijkbaar zomaar binnen.
Vraag me niet hoe, maar toen ik vroeg waar we ons kaartje moesten laten zien keek de medewerker me zo glazig aan.
‘U bent al binnen’.
Gewoon onbewust illegaal het museum binnen gedrongen blijkbaar.
Aan de beveiliging schort nog wat of ik bezit inmiddels kwaliteiten die me nog eens van pas gaan komen in de toekomst.

Ik hoef natuurlijk niemand te vertellen hoe geweldig, mooi, indrukwekkend en prachtig het Rijksmuseum is.
Want los van het gebouw, struikel je er over de meesterwerken.
Het is zelfs zo adembenemend dat na anderhalf uur mijn kop zo vol zat dat ik er uit wilde, regen of geen regen.
Regen.

Maar wat mij het meest trof, gek genoeg, was een heel klein, über bekend werk.
Op duizend manieren al afgebeeld en commercieel uitgebuit. Van pakken melk tot tafelkleedjes en van koffiekopjes tot placemats. Nooit begrepen, vond het maar een uitgekauwd plaatje.
Totdat ik er voor stond. Het melkmeisje van Johannes Vermeer.

Dat duurde even want het was dringen geblazen en wachten op je beurt. 
Dat verhoogt de beleving overigens niet, zeker niet als er een Duitse tour voorbij komt om het ‘Milchmädchen’ luidruchtig te duiden. 
Maar toen ik eindelijk mijn plek voor het schilderij kon innemen, vergat ik onmiddelijk de drukte.
Het beeld greep me totaal.
Wat is dat een PRACHTIG schilderij!
Het ontroerde mij enorm.
Was er beduusd van.
Dat een schilderij dat met je kan doen en dan ook nog een beeld dat je zo goed kent. 
Het is zo mooi verfijnd, zo mooi van kleur, licht, zo delicaat en toch heel stevig. Het was magisch. Ik heb dat zelden, dat een schilderij mij zo ontroert.

Toch mooi als iets niet kopieerbaar blijkt te zijn, want toen ik later in de museum winkel liep en de zoveelste multomap met het melkmeisje zag liggen vond ik het maar zo’n slap aftreksel van dat wat ik net had gezien.
En gelukkig maar.