Een stormachtige maandagmiddag in october

Locatie: de Pionier, Utrecht

Ilona (mijn JVtv compagnon) en ik lopen een kaal, oud klaslokaal in.
Het klinkt er hol en er liggen tapijttegels op de grond van 16 verschillende merken en kleuren.
In de ramen en op fatboys hangen onderuitgezakt een stuk of 15 jongeren;
dit beeld vind ik al zo feestelijk dat ik een grote grijns niet kan onderdrukken.

We zijn op bezoek bij Breekjaar, een jaar waarin schoolverlaters zichzelf kunnen ontdekken en meer te weten komen over wie ze zijn en wat ze kunnen. Want hoe moeilijk is het kiezen als er zoveel te kiezen is en je jezelf en de wereld net een beetje begint te ontdekken.

Hoewel hun houding zo hangend op de grond desinteresse uitstraalt kijken ze ons vol verwachting aan. Alsof wij de mensen zijn die de echte wereld mee naar binnen nemen.

Ze willen als de pioniers van Breekjaar een documentaire maken over hun bijzondere jaar.  Alleen hebben ze dat nog nooit gedaan. Ze zijn gewoon begonnen met draaien en kwamen er achter dat dat toch niet zo’n goed idee was. Ilona en ik proberen ze te coachen in het maken van een plan van aanpak. Er komen heel veel vragen en er worden naar aanleiding van de antwoorden weer nieuwe plannen gesmeed.

Ik probeer niet TE veel tips te geven, en dat is best moeilijk, want er is nog zoveel te vertellen, maar ze moeten het vooral zelf gaan ondervinden en gewoon gaan doen.
Het moet immers hun eigen film worden en ze mogen hun eigen fouten maken. Ze behoeden heeft geen zin, poei….

De dynamiek in de groep en het enthousiasme is inspirerend. Er komen ook persoonlijke vragen over opleiding en achtergrond en als ik vertel over mijn hopeloze schoolcarriere hangen ze niet meer achterover, maar aan mijn lippen. Want niet alleen willen ze leren over het vak maar vooral over het leven.

Na afloop van de sessie maakt een boomlange jongen zich los van de groep en komt verlegen op me af. Hij had nog een vraag, uiteindelijk waren het er meer dan tien. En hij vertelt gepassioneerd over de twee intense maanden die de de groep al achter de rug heeft, de moeite die hij heeft met zijn baantje als vakkenvuller, want ja ze moeten wel werken om zelf mee te betalen aan Breekjaar en over dat hij wil onderzoeken of hij regisseur wil en kan worden. Over zijn moeder die vroeger ook wel eens had gemonteerd en dat nog deed met tapes. Hij keek mij aan met een blik alsof hij het over dinosauriers had. Over mijn eigen tape-tijd zeg ik maar even niets.

Glimmend loop ik het pand uit. Hoe mooi is dit, jonge gasten coachen, ze inspireren met je eigen passie voor je vak en je persoonlijke verhaal, hoe simpel, kost je een paar uur en wat een rijkdom.

Eigenlijk zou je elke middelbare schoolverlater een breekjaar gunnen.
Zelf zit ik er trouwens ook aan te denken……

http://www.breekjaar.nl