Een mistig glooiend landschap in het nog blauwe ochtendlicht, dauw op de bladeren,
een veulen probeert voor het eerst op te staan. Met een onrustige ademhaling die in de kou van de vroege ochtend nog wolkjes achterlaat.
Kwetsbaar, onschuldig zijn omgeving onderzoekend…..

Ja, in mijn hoofd kon ik alle shots al helemaal uittekenen en tegelijkertijd wist ik dat het alles behalve realistisch was. Want wat ik wilde en voor me zag had meer met een speelfilm aanpak van doen, dan met de TV-maak realiteit van 3 uurtjes draaien in een wei. Maar toch altijd het maximale proberen te halen natuurlijk.

Dus stond de wekker om 4.15 uur om om 5 uur te arriveren ergens in the middle of nowhere op het Belgische platte land en dan moest ik, volgens het zorgvuldig geproduceerde callsheet, een man bellen die ons dan mee de wei in zou nemen naar het veulen.

Als de telefoon wordt opgenomen klinkt het alsof er iemand uit bed valt
en op mijn herhaaldelijk ‘hallo’ komt geen enkele reactie.
De wind giert en het is nog stikdonker, ik haal mijn schouders op
richting cameraman Rick die vanuit de auto glazig terug kijkt.
Ik bel nog maar een keer, deze keer hoor ik iemand brommen,
geen idee wat ie zegt maar hij weet in ieder geval dat wij er zijn denk ik hoopvol.
Want je wilt niet dat je draaidag gelijk in het water valt, we zijn expres gisteravond al naar België gereden om hier nu zo vroeg te kunnen zijn.

Even later komt er een grote boersige man aanstampen, zo eentje met kolenschoppen van handen en geen woord teveel.
Ik probeer me voor te stellen maar hij knikt slechts norsig, maakt geen oogcontakt en gaat ons voor, een grote stal in. We lopen er maar achter aan.
In elke box staat een merrie met naar we begrijpen een zojuist geboren veulen.
Hij gooit een staldeur open en kijkt ons aan met een blik alsof wij nu met iets moeten komen. Ik begrijp er helemaal niets van en probeer het nog maar een keer,
dat we komen filmen, dat we van de AVROTROS zijn, uit Nederland….

En eindelijk gebeurd er wat in zijn tot nu toe uitdrukkingsloze gezicht.
Ahhh, ja nee, sorry dan moeten we hier helemaal niet zijn.
Uiteindelijk begrijp ik dat de man dacht dat wij met moeder-loze veulens kwamen om te stallen bij zijn merries.
Hoe deze moederloze-veulens in de Volvo-station van Rick zouden hebben moeten passen is mij een raadsel maar blijkbaar had hij daar andere ideeën over.

De man stapt in zijn Mercedes en gebaart ons hem te volgen. Tuurlijk.
Hij stuift weg waardoor het er meer op lijkt dat hij ons van zich af wil schudden dan dat hij ons ergens heen wil brengen, maar uiteindelijk komen we toch gezamenlijk aan op een stuk land.

De man gaat ons voor met een emmer met voer. In het weiland staan een stuk of 10 merries met evenzoveel veulentjes. In mijn hoofd past het script zich al aan. Niks veulen alleen kwetsbaar in de dauw, de veulens wijken nl niet van hun moeders zijde.
En er is al helemaal geen sprake van dauw.

De merries komen af op de emmer met voer en het wordt nog dringen. Voor ik het weet kom ik achter de man met de emmer terecht en tussen een schimmel en een nogal dominante bruine merrie. De dames hebben hun zinnen op de inhoud van de emmer gezet en gunnen elkaar niets. In ene zie ik die dominante merrie haar kont naar achteren gooien en uithalen richting de schimmel. Maar inplaats van de schimmel raakt ze de grote man vol op zijn rug en deze smakt op de grond.

De merries stuiven van schrik alle kanten op. En wij staan met knikkende kniëen de situatie in ons op te nemen. Ik probeer contact te maken met de man, maar die reageert nergens op, komt dat doordat ie weg raakt of was dat vanmorgen niet ook al zo?
Rick belt 112.
Maar waar zijn we in godsnaam?
Ja, ergens op een weiland….
We hebben alle drie geen idee en de gevloerde man geeft ook geen enkele aanwijzing.
Niet over zijn toestand en ook niet over waar wij ons bevinden. Terwijl er zich in mijn hoofd al allerlei noodscenarios afspelen van ziekenhuis bezoek tot draaidag omgooien, hoor ik Rick de situatie uitleggen aan de Belgische 112 mevrouw.

Plotseling staat de slechts in zich zelf mompelende man moeizaam weer op.
Hij heeft pijn, hij vloekt en is boos op zichzelf, het was zijn eigen schuld en hij zou moet toch beter weten en zo meer.
Rick bestelt de ambulance weer af en de man zegt, succes met filmen, doe het hek dicht als jullie weer weg gaan en strompelt het weiland uit, even later zien we zijn Mercedes in de verte wegsnellen.

Daar staan we dan, enigsins verbouwereerd tussen de, zo weten we nu, levensgevaarlijke merries met hun veulens. Het is inmiddels half 6 en we zijn zonder koffie klaarwakker, dat dan weer wel.

Dus aan de slag, dat ene veulen van mijn oorspronkelijke plan worden er nu dus meerdere met hun moeders. En er beginnen zich in mijn hoofd al allemaal inhoudelijke redenen op te dringen waarom dit eigenlijk zoveel beter is dan mijn oorspronkelijke plan, ja je moet altijd naar jezelf toe denken natuurlijk… dat leer je wel bij de tv 😉 of het nou waar is of niet.
We hebben geen dauw en geen wolkjes uit een kleine briesende paarden neus maar wel een prachtig opkomende zon.

Ik stel me de muziek erbij voor die ik ga gebruiken en kom tot de conclusie dat het wel niet helemaal is geworden zoals ik in mijn hoofd had maar dat het wel degelijk een mooie opening kan worden van mijn documentaire: ‘Het verhaal achter War Horse’.

Of dat ook daadwerkelijk zo is, daarvoor moet je op 22 juni zelf maar even kijken om 20.30 uur op NL 2.

‘Tussen droom en daad staan wetten in de weg en praktische bezwaren’
Willem Elsschot

Wat mij overigens nog nooit heeft belet om telkens weer opnieuw te dromen…..