De dagen voor kerst in de zomer doorbrengen is natuurlijk heerlijk, maar in Melbourne overdrijven ze momenteel.
Overdag is het 37 tot 42 graden en vannacht had ik een bedenkelijk record te pakken.
Het was de warmste nacht ooit gemeten in december, 28,6 graden!
Als je op straat loopt voelt het alsof iemand een haardroger net te dicht op je gezicht houdt en er is geen ontsnappen aan.

Mijn eerste Airbnb ervaring was gelijk een hele rijke. Het is wonderlijk iets in Nederland uit te zoeken, gewoon op gevoel en dan aan de andere kant van de wereld bij een totale vreemde aan te bellen om te komen logeren. Ik had Jeremy en Alex uitgezocht, een cute gay koppel met naar het op de foto’s leek een fijn appartement in een leuke buurt.

Jeremy ontving mij met een glas koude witte wijn zoals afgesproken via de mail. Hij is deze maand alleen want Alex is momenteel voor zijn studie op Bali dus it was just the 2 of us this week. En vanaf moment 1 is er een enorme klik. Dit is even totaal anders dan in een hotel zitten, dit is echt even in een stad wonen. Jeremy helpt me op weg, neemt me af en toe mee in zijn coole nieuwe truck en we gaan bijna elke avond samen eten. Mijn new BFF from Melbourne.

Mijn buurt, Collingwood, is heel tof, alleen maar laagbouw en het stikt van vintage winkeltjes en gezonde eettentjes. En ik ken geen stad die zoveel verschillende keukens in de aanbieding heeft als Melbourne, je kunt hier werkelijk ALLE soorten landen eten. De stad is groen en ruim opgezet en mensen zijn heel behulpzaam als ik weer eens tram 68 en 86 door elkaar haal.

Maar vandaag is het reisdag en dus op naar Sydney en daar is het 10 graden koeler dus zo rond de 27 graden, warm zat voor de kerst.

De taxi chauffeur, was wat beledigd omdat ik dacht dat hij uit India kwam, hij komt uit Pakistan en babbelde de hele weg naar het vliegveld over het verschrikkelijke weer.
Waar ken ik dat van?
Niet zo heel anders dan in Nederland dus….

Zoals altijd ben ik ruim op tijd voor vertek en als ik wil inchecken, blijkt mijn vlucht er niet op te staan. Ben ik te vroeg misschien?
Als ik een medewerkster vraag met mij mee te kijken blijkt mijn ticket niet te kloppen, ik zou moeten vertrekken vanaf een airport 1,5 uur verderop. WTF!?
Goed, hoe is dat nou weer mogelijk?
Ik krijg het NOG warmer en denk aan een ervaring rondom een verkeerd eiland.
Herstel.
Op naar de information desk.
Gelukkig is het hier een soort trein station en vliegen er ongeveer 2 vliegtuigen per uur naar Sydney. Dus omboeken moet toch kunnen, hoop ik.
En dat kan gelukkig ook, alleen pas 5 uur later. Niets aan te doen en alle tijd om een blog te schrijven. Heb mijn Airbnb hosts de Rebecca’s al gewaarschuwd dus komt vast allemaal weer goed.

‘Ohhhh noooo 😦 the good thing is though Melbourne to Sydney is not a huge flight away! Ull be okay hehe a great travel story to your many more adventures ! ‘

Kijk The Rebecca’s begrijpen het!
Op naar nieuwe avonturen op weer een nieuwe plek….

Melbourne Clipje

Een paar dagen voor aanvang van mijn reis schoot er uit het niets iets in mijn rug. Als ik nou ergens nooit last van heb dan is het wel van mijn rug. Echt, ga je ééns in je leven op wereldreis….. In Curacao doe ik net of het er niet is en slik ik me een ongeluk aan pijnstillers.

In San Francisco vind ik het genoeg geweest en ga ik naar een chiropractor want die zit toevallig bij mij om de hoek en ik ga er maar vanuit dat dat niet voor niets is.

Nog nooit bij zo’n gast geweest en tijdens de behandeling begrijp ik ook waarom.
Dr. Oliveira gaat er met grof geweld in, om even iets recht te zetten (!).
Het mag een wonder heten dat alles na de behandeling nog aan elkaar zit.
Maar als ik na een uurtje op straat loop voel ik me niet alleen 10 cm langer, mijn rug lijkt ook echt iets beter te zijn geworden….

Op weg naar Fiji moet ik toch weer aan de pijnstillers. 11 uur opgevouwen zitten in een vliegtuig -in combinatie met een beer van een vent uit Samoa in de stoel naast mij- komt het herstel niet echt ten goede.

Als ik de volgende dag op het totaal verlaten strand op Fiji wandel komt er uit het niets een dame uit de bossen gesneld. Bula! En of ik niet een massage nodig heb?

Ze heet Mary en schijnt god’s gift on earth te zijn als het gaat om massages en pijn bestrijding. Ik krijg allemaal quotes te horen van wat mensen hebben gezegd na behandeld te zijn door Mary. Ze pakt mijn hand vast, de hare zijn enorm groot en vlezig maar buitengewoon zacht en warm. Dat overtuigd me, ik ga het gewoon doen en wie weet kan Mary die rug op orde krijgen. Als klap op de vuurpijl zegt Mary nog dat ze zingt tijdens de behandeling en dat dat haar secret weapon is…. Toen was ik helemaal om, ik spreek af voor de volgende morgen, dan heeft Mary de tijd om haar tafel te installeren en ik om aan het idee te wennen.

De volgende ochtend ga ik op pad naar mijn afspraak, het strand is wederom totaal verlaten, de zon schijnt uitbundig en er waait een stevige wind en ik, ik voel me intens gelukkig hier te mogen lopen zomaar op een vrijdagochtend op weg naar een afspraak 10 minuten lopen met mijn voeten door de zee.
Ik ben een beetje te vroeg en ik zie dat Mary haar tafel al heeft klaar gezet. Dat ziet er professioneel uit en er liggen frisse groene handdoeken op mij te wachten.
De tafel staat met de poten op drie losse plankjes in het zand.

Achter het massage hutje staat Mary’s huis, ze verschijnt in de deuropening gehuld in alleen een groene handdoek. Ik moet op het bankje in de hut gaan zitten en dan komt ze zo, ze is zich aan het voorbereiden. Even later komt ze in mooi bloemenshirt het hoekje om. Allereerst krijg ik een takje van een plant, ruikt heerlijk, met de mededeling dat ik deze na mijn behandeling in mijn oren moet stoppen. Tuurlijk Mary! Mary is niet het type om tegen te spreken. Dus ik geef meteen heel duidelijk aan dat ik een half uur wil i.p.v. een uur. Mijn rug kan een heel uur eenvoudigweg niet aan.

Ze haalt een handdoek van het hoofdeinde en ik zie dat het een échte massage tafel betreft met zo’n gat voor je hoofd. Alleen is het plastic kapot en steekt er hier en daar wat schuimrubber uit. Ik doe mijn shirt uit en ga heel voorzichtig liggen. De tafel kraakt gevaarlijk maar het lukt me zonder dat ie instort er nog redelijk charmant op te klimmen, denk ik…

Ik negeer de muffe lucht die uit het schuimrubber komt en neem mij voor hier gewoon van te genieten wat er ook moge gebeuren. De stang die de voorpoten van de tafel bij elkaar zou moeten houden zit los en de tafel gaat gevaarlijk heen en weer als Mary de behandeling start. Onder mij zie ik mieren driftig een dood insect door het zand slepen en het geluid van de zee maakt me heel rustig. Totdat Mary begint te zingen. Ow ja…

Nu heeft Mary gouden handjes als het om masseren gaat maar van een gouden keeltje kunnen we hier niet echt spreken. Het is werkelijk niet om aan te horen, haar stem is ook nog niet helemaal los want er komen zo af en toe flinke rochels voorbij waarna weer vrolijk wordt doorgezongen. Ik ben inene zo blij dat ik gezegd heb maar een half uur te willen. Mary zet een kerstlied in wat de situatie nog meer bizar maakt dan ie al is. Maar ik moet zeggen haar handen doen goed. Als ik vermoed dat er een half uur voorbij is zeg ik haar dat het okay is.

Ik bedank en betaal, ze vraagt of ik aan de andere gasten wil doorgeven dat ze er is en hoe goed ze is. Ik mag een foto van haar maken en trots staat ze naast haar tafel, dat beeld ontroerd me zeer. Het is over nu he je rug? Vraagt ze. Ja veel minder zeg ik, je hebt mij echt geholpen Mary dankjewel. Ik wil weglopen maar nee dat is niet de bedoeling.

Ik moet die takjes nog in mijn oor stoppen, tuurlijk, doen we. Ik dank haar hartelijk en loop met een glimlach van oor tot oor en een veel soepelere rug weer terug naar huis.
Als ik nog een keer ga dan stop ik de takjes gewoon tijdens de behandeling al in mijn oren, dan is het goed toeven onder de handen van Mary.