De reis van Bali naar HongKong loopt voorspoedig en als ik overstap richting TaiPei ben ik de enige witte reiziger in een vliegtuig vol Aziaten. Ik word opvallend warm welkom geheten bij de paspoortcontrole, waarbij de dame mij zelfs veel plezier wenst! Dat is even wat anders dan in Amerika of Australië waar mij werd gevraagd wie dan de foto’s maakte als ik zonodig alleen moest reizen. Vol goede moed rol ik mijn koffer de aankomsthal in en daar staat 1 man met een bordje en een heel vrolijk hoofd.

Hij spreekt alleen geen woord maar dan ook echt GEEN woord Engels!
We doen alles in gebarentaal wat best vermoeiend is om half 2 s’nachts. Na een klein uur komen we aan bij het hotel. Althans dat maakt hij me duidelijk. Maar ik ZIE helemaal geen hotel… Het portier zwaait open en het is toch echt de bedoeling dat ik hier nu uit stap, mijn koffer wordt voor mij neergezet en hij wijst naar twee liftdeuren in een nogal aftands halletje. Dan steekt hij 4 vingers op en wijst naar boven.

Ik vind het nog steeds een hele rare plek maar het vrolijke hoofd is ‘m al gesmeerd. Ja daar sta ik dan midden in de nacht in TaiPei voor een paar liftdeuren. Laat het in godsnaam het goeie adres zijn, er schiet van allles door mij heen, ik druk op de knop en als de lift opengaat blijkt deze helemaal afgeplakt met karton en het stinkt naar bouwpuin. Dat begint gezellig.

Als de deuren op 4 hoog open gaan staan er twee Taiwanese dames achter een balie mij hoofdschuddend welkom te heten in een taal die in de verte iets van Engels weg heeft. De vloer is hoogpolig waardoor de koffer niet meer rolt maar thank god het is een hotel!

Een van de twee brengt mij vriendelijk naar kamer 11 en als ik vraag naar het ontbijt kijkt ze me aan alsof ik iets verkeerds zeg. No.no, no NO breakfast! Ja hoe haal ik het ook in mijn hoofd. De kamer is schoon en mijn koffer past net tussen het bed en het bureautje dat tegen het raam aan staat geklemd, dikke prima. Het is inmiddels 3 uur s’nachts en ik ben allang blij dat ik een bed heb. Ik val dan ook als een blok in slaap…

Vol verwachting wordt ik vroeg wakker, ik ben zo nieuwsgierig dat ik gelijk mijn bed uit spring. En aangezien ik in de stad moet gaan ontbijten is de eerste prioriteit een ATM te vinden. Dat blijkt eenvoudig want er zit gewoon een bank hier aan de overkant van de straat. Maar als ik voor het pin-apparaat sta wordt het toch een uitdaging. Met een gokje hier en daar komen er uiteindelijk gewoon Taiwanese dollars uit het apparaat. Check!

Bij het tentje waar ik van plan ben te gaan ontbijten probeer ik een sandwich met kaas maar zonder ham en mayonaise te bestellen, maar dat lukt gewoon niet, we komen er niet uit, dus ik hou het bij koffie en jus d’orange. Mijn hotel ligt dan wel in een heel erg lelijk gebouw, de buurt is super. Heel veel leuke winkels en hippe koffie tentjes. Mijn volgende uitdaging is om tampons te vinden. Maar ja hoe hou je dat in gebarentaal een beetje netjes en diskreet? Het duurt meer dan een kwartier voordat de verkoopster begrijpt waar ik naar opzoek ben, ja ik wil haar ook niet in verlegenheid brengen met te expliciete gebaren. Maar dan brengt ze mij, met een besmuikt lachje, naar de juiste plek. Check. Kijk je komt er wel, je hebt alleen extra tijd nodig. Inmiddels heb ik een vertaal app dus is niets meer een probleem, als ik wifi heb tenminste. Tampon = 緩衝區.

Ik voel mij in TaiPei een beetje als Alice in wonderland. Ergens is het gewoon een grote stad en toch voelt alles totaal anders en vreemd. De taal- zowel gesproken als geschreven- geeft geen énkel aanknopingspunt! En dat vind ik eigenlijk heel leuk want als de taal je in de steek laat ga je op allerlei andere dingen letten.

Het was een leerzame dag want het kaartje van mijn hotel zit nu in mijn zak en en ik zoek eerst alle adressen in het Chinees op voor ik er naar toe ga, dat helpt enorm en scheelt heel veel tijd. Nog twee dagen te gaan en ik vind TaiPei nu al onvergetelijk.