Mijn neefje wil dictator worden…..
Daar moest ik best even aan wennen.
Hoewel hij het op zijn sollicitatieformulier bij de plaatselijke supermarkt zelf ook wel wat bruut vond staan, hield hij toch voet bij stuk.

Nu is mijn 16- jarige neef echt een slimme, sociale en buitengewoon lieve gast.
Dus ik was een beetje in shock toen hij zijn toekomstig beroep vol overtuiging verkondigde en er maar niet van af te brengen was. Ook niet na het op noemen van al zijn nare ‘voorgangers’. Nee, want hij zou een goeie dictator worden. Pas na een lange discussie ging hij om en snapte hij de definitie van dictator en dat dat niet strookte met zijn plannen.
Hij wil nu wereldleider worden……

Eerst gaat het gesprek enkel over macht, geld en de baas zijn.
Het leven willen bepalen er zo vat op krijgen wellicht.
Maar waarom, waarom is zijn gevoel hier over zo sterk?
En waarom wil hij niet astronaut, cameraman, profvoetballer of piloot worden?
Uiteindelijk, dat duurt bij pubers altijd even, komt de aap uit de mouw.
Hij is bang om vergeten te worden. Hij is blijkbaar bezig met het feit dat hij na twee generaties niet meer zal bestaan.

Maar, probeer ik voorzichtig, belangrijk zijn voor de mensen om je heen doet toch dat niemand je vergeet? Ik voer Opa Joop op, dat is mijn vader en dus zijn opa, die hij nooit heeft gekend. Opa Joop leeft nog door in onze verhalen, in onze harten, die is toch nog steeds belangrijk?
Ja, maar over 100 jaar bestaat hij niet meer hoor, zegt hij resoluut.
En dat klopt, daar heeft hij een punt.
En weet je, dan besta ik dus over 200 jaar ook niet meer!!
Hij kijkt me aan met een blik aslof dat het ergste is dat je kunt overkomen, totaal vergeten worden en dan dus helemaal niet meer bestaan.
Ja, dat klopt, zeg ik, maar wat is daar dan erg aan, je bent toch dood?
Dat is verschrikkelijk tante Ilse! Dat wil ik niet!!

Het gaat hier dus eigenlijk om de grootste vraag die er bestaat, de zin van het leven.
Zeg daar als tante maar eens iets zinnigs over tussen het gamen, chips eten en 7-up drinken door.

En worstelen we niet allemaal met die vraag?
En zijn we niet allemaal bezig met vooral maar gezien te worden….
Getuige deze blog bijvoorbeeld.
Voor een zinvol antwoord of prettige denkrichting hebben we nog wel wat meer logeerweekendjes nodig.

Of mijn filosofische neef ooit wereldleider gaat worden is nog even afwachten, dat hij voorlopig in vele harten bestaat omdat hij zo bijzonder is, dat is een ding dat heel zeker is.

En de krant van afgelopen zaterdag bewijst maar weer dat mijn neef en ik niet de enige zijn die worstelen met dit soort vragen.

Een stormachtige maandagmiddag in october

Locatie: de Pionier, Utrecht

Ilona (mijn JVtv compagnon) en ik lopen een kaal, oud klaslokaal in.
Het klinkt er hol en er liggen tapijttegels op de grond van 16 verschillende merken en kleuren.
In de ramen en op fatboys hangen onderuitgezakt een stuk of 15 jongeren;
dit beeld vind ik al zo feestelijk dat ik een grote grijns niet kan onderdrukken.

We zijn op bezoek bij Breekjaar, een jaar waarin schoolverlaters zichzelf kunnen ontdekken en meer te weten komen over wie ze zijn en wat ze kunnen. Want hoe moeilijk is het kiezen als er zoveel te kiezen is en je jezelf en de wereld net een beetje begint te ontdekken.

Hoewel hun houding zo hangend op de grond desinteresse uitstraalt kijken ze ons vol verwachting aan. Alsof wij de mensen zijn die de echte wereld mee naar binnen nemen.

Ze willen als de pioniers van Breekjaar een documentaire maken over hun bijzondere jaar.  Alleen hebben ze dat nog nooit gedaan. Ze zijn gewoon begonnen met draaien en kwamen er achter dat dat toch niet zo’n goed idee was. Ilona en ik proberen ze te coachen in het maken van een plan van aanpak. Er komen heel veel vragen en er worden naar aanleiding van de antwoorden weer nieuwe plannen gesmeed.

Ik probeer niet TE veel tips te geven, en dat is best moeilijk, want er is nog zoveel te vertellen, maar ze moeten het vooral zelf gaan ondervinden en gewoon gaan doen.
Het moet immers hun eigen film worden en ze mogen hun eigen fouten maken. Ze behoeden heeft geen zin, poei….

De dynamiek in de groep en het enthousiasme is inspirerend. Er komen ook persoonlijke vragen over opleiding en achtergrond en als ik vertel over mijn hopeloze schoolcarriere hangen ze niet meer achterover, maar aan mijn lippen. Want niet alleen willen ze leren over het vak maar vooral over het leven.

Na afloop van de sessie maakt een boomlange jongen zich los van de groep en komt verlegen op me af. Hij had nog een vraag, uiteindelijk waren het er meer dan tien. En hij vertelt gepassioneerd over de twee intense maanden die de de groep al achter de rug heeft, de moeite die hij heeft met zijn baantje als vakkenvuller, want ja ze moeten wel werken om zelf mee te betalen aan Breekjaar en over dat hij wil onderzoeken of hij regisseur wil en kan worden. Over zijn moeder die vroeger ook wel eens had gemonteerd en dat nog deed met tapes. Hij keek mij aan met een blik alsof hij het over dinosauriers had. Over mijn eigen tape-tijd zeg ik maar even niets.

Glimmend loop ik het pand uit. Hoe mooi is dit, jonge gasten coachen, ze inspireren met je eigen passie voor je vak en je persoonlijke verhaal, hoe simpel, kost je een paar uur en wat een rijkdom.

Eigenlijk zou je elke middelbare schoolverlater een breekjaar gunnen.
Zelf zit ik er trouwens ook aan te denken……

http://www.breekjaar.nl

Mijn blog over Peter Howson is geplaatst op de Avro ArtMen site.
En daar ga ik dan toch stiekem een beetje van ‘shinen’…

Met drijfnatte jassen van de niet ophoudende regen, zomer 2013, sloten wij aan in de lange rij museumgangers.
Wachten is niet direct mijn sterkste kant, maar voor het Rijks moet je wat over hebben.
Na ons van de klamme jassen te hebben verlost stonden we blijkbaar zomaar binnen.
Vraag me niet hoe, maar toen ik vroeg waar we ons kaartje moesten laten zien keek de medewerker me zo glazig aan.
‘U bent al binnen’.
Gewoon onbewust illegaal het museum binnen gedrongen blijkbaar.
Aan de beveiliging schort nog wat of ik bezit inmiddels kwaliteiten die me nog eens van pas gaan komen in de toekomst.

Ik hoef natuurlijk niemand te vertellen hoe geweldig, mooi, indrukwekkend en prachtig het Rijksmuseum is.
Want los van het gebouw, struikel je er over de meesterwerken.
Het is zelfs zo adembenemend dat na anderhalf uur mijn kop zo vol zat dat ik er uit wilde, regen of geen regen.
Regen.

Maar wat mij het meest trof, gek genoeg, was een heel klein, über bekend werk.
Op duizend manieren al afgebeeld en commercieel uitgebuit. Van pakken melk tot tafelkleedjes en van koffiekopjes tot placemats. Nooit begrepen, vond het maar een uitgekauwd plaatje.
Totdat ik er voor stond. Het melkmeisje van Johannes Vermeer.

Dat duurde even want het was dringen geblazen en wachten op je beurt. 
Dat verhoogt de beleving overigens niet, zeker niet als er een Duitse tour voorbij komt om het ‘Milchmädchen’ luidruchtig te duiden. 
Maar toen ik eindelijk mijn plek voor het schilderij kon innemen, vergat ik onmiddelijk de drukte.
Het beeld greep me totaal.
Wat is dat een PRACHTIG schilderij!
Het ontroerde mij enorm.
Was er beduusd van.
Dat een schilderij dat met je kan doen en dan ook nog een beeld dat je zo goed kent. 
Het is zo mooi verfijnd, zo mooi van kleur, licht, zo delicaat en toch heel stevig. Het was magisch. Ik heb dat zelden, dat een schilderij mij zo ontroert.

Toch mooi als iets niet kopieerbaar blijkt te zijn, want toen ik later in de museum winkel liep en de zoveelste multomap met het melkmeisje zag liggen vond ik het maar zo’n slap aftreksel van dat wat ik net had gezien.
En gelukkig maar.

Van die momenten dat je denkt, why me….

Zo had ik van de week een begrafenis en kreeg ik bij het verlaten van de kerk een bloemstukje in mijn handen gedrukt. Ik ben nooit de beroerdste dus natuurlijk ging ik dapper in de rij bloemstukjes-dragers staan.

De begrafenis onderneemster legde ons uit dat we in 2 mooie rijen moesten gaan staan en dat dan zodadelijk de kist langs de bloemen zou worden gedragen. Een mooie erehaag voordat de kist in auto zou worden getild.

Ik keek de twee inmiddels keurig geformeerde rijtjes vluchtig rond en kwam tot de conclusie dat de ‘jongeren’ deze taak toegedicht hadden gekregen. Heel even genoot ik van het feit dat ik opeens tot ‘de jongeren’  behoorde.

Ok het gezelchap was behoorlijk aan de leeftijd maar toch.
Als je je maar omgeeft met bejaard spul kan je je weer even helemaal jeugdig wanen, tip!

Maar dat mooie moment werd bruut verstoord door een dame, een iets ‘oudere jongere’,
die zich uit de keurige formatie los maakte.
Ze keek ons, de andere bloemstukjes-dragers, hulpeloos aan.
De dame kreeg het zo aan haar rug van haar zware bloemstuk.
En ze wilde haar grote stuk heel graag ruilen met een kleiner stuk.
Ze hield het niet vol, had net een operatie achter de rug, een hernia verleden en nog
veel meer ergs.
Ik dacht nog, wat een tuttebel, hoewel je dat soort dingen natuurlijk niet moet denken, al helemaal niet op een begrafenis, en al HELEMAAL niet als collega bloemstukken draagster.

Maar voordat het medisch dossier verder gelicht kon worden schoot ik te hulp.
Galant en als altijd veel te impulsief.

Met verve gaf ik haar mijn vederlichte gele roosjes en kreeg ik van haar het grote plompe bloemstuk, met opluchting, in de handen gedrukt.

Dat had ik niet moeten doen….

De wilde, licht vrolijke, maar gelukkig toch stemmige bloemen van het inmense boeket,
leken wel gemaakt van beton. Mijn hakken verdwenen direkt diep in de rand van het
bloemperk waar ik toch al wat onhandig stond.
Niks muts!
Die vrouw had gelijk!!
Dit was een bloemstuk waar je als gezond jong mens acuut een hernia van zou krijgen.

Goed. Niets meer aan te doen. De hakken stonden stevig in de aarde waardoor ik in iedergeval rechtop bleef staan.
Ik probeerde uit alle macht zo’n plechtig en ontspannen mogelijk gezicht te trekken. Mijn bovenarmen begonnen al gevaarlijk te trillen en in geen velden of wegen een kist in aantocht.

In mijn hoofd speelde zich al de meest verschrikkelijke scenario’s af, heel fijn zo’n beeldende fantasie.

Nu heb ik echt helemaal niets tegen het prettig in de belangstelling staan.
Maar dan niet op deze manier!!!

Ik loop met mijn mevrouw door de V&D op zoek naar een geschikte zonnebril,
daar zij mijn über hippe witte zonnebril niet trekt.
Volgens haar zit ik er, mode-technisch gezien, compleet naast.

Ik laat haar vervolgens dan maar zelf een geschikt exemplaar voor mij uitzoeken,
ik spaar die dingen immers, dus een nieuwe zonnebril komt altijd van pas.

Soms zijn zonnebrillen net paraplu’s, je raakt ze op onverklaarbare wijze kwijt,
ze gaan altijd kapot en op het moment dat je ze nodig hebt, heb je ze doorgaans niet bij je. Mijn strategie is nu dan ook: verspreiden!

Ondertussen gaat de mode-politie als een dolle door de rekken met zonnige brillen en dat
geeft mij even de gelegenheid om rond te kijken, en dan is de V&D een echte aanrader.

Een paar meter verderop, bij de afdeling leuke accesoires steekt een hele lange man boven een kast uit. Hij heeft een wat sullige onbeholpen uitdrukking op zijn gezicht.
En om zijn nek hangt een losjes geknoopte lelijke sjaal.
Zo’n sjaal waar je niks aan hebt op koude dagen.
Hij kijkt naar de sjaal alsof hem zojuist een oneerbaar voorstel is gedaan.

Dan zie ik een stuk lager zijn vrouw staan. Een klein gedrongen vrouwtje met een veel te blije jas. Ze bekijkt haar man heel serieus.
De man trekt de sjaal wat losser maar de vrouw is het daar helemaal niet mee eens en trekt de sjaal weer strak. Ze spreekt hem bestraffend toe, ‘Nee Henk, dat is juist hip Henk!’

Hij haalt onhandig zijn schouders op en kijkt weer naar de sjaal. ‘Ohh’ zegt hij
zonder dat er iets van een mening door klinkt.

Hij staat er zo aandoenlijk en hulpeloos bij dat ik de neiging heb om heel hard  te roepen:
NEE, HENK!
DOE HET NIET HENK!

Maar voor ik kan ingrijpen staat mijn mevrouw voor mijn neus met een nieuwe, mode verantwoorde zonnebril die ik natuurlijk even moet proberen.

Als ik even later bij de kassa sta met mijn a.s. nieuwe bril zie ik ook de lange man aan komen lopen, hij sluit achter mij aan, met de nieuwe lelijke sjaal in zijn hand.
Ik knik hem bemoedigend toe en laat mijn zonnebril zien.

Tja, Henk…. Alles voor de liefde Henk!

Canon van de Nederlandse TV geschiedenis

Het was me het weekje wel…
Wennen aan een nieuwe Z@ppelin op de buis, na 9 jaar de netstyling te hebben gemaakt en drie dagen later bij de onthulling van de canon van de nederlandse kindertelevisie horen, dat ons programma DE DROOMSHOW als populairste programma van de jaren ‘90 is opgenomen. Wauw!

Onze DROOMSHOW naast Q&Q, de Stratenmaker op Zee show, Theo & Thea,
Ja, zuster, nee, zuster…
Bij de 50 beste TV-programma’s horen van 60 jaar kindertelevisie is toch een prestatie van formaat! Dat smaakt naar meer…

Het was tijdens het maken van de nieuwe serie ‘Wordt Vervolgd’ dat Judith de Bruijn, Ilona en ik bij Han Peekel werden weggekaapt door de AVRO.
Om daar samen o.l.v. Hans Lubberding de Avro-jeugd afdeling vorm te gaan geven.
Dat waren roerige tijden waarin we heel veel nieuwe programma’s bedachten en produceerde.
De Confettieclub, Basta, De Klimrekkwizzz, Monumentenslag en nog veel meer.
DE DROOMSHOW was onze grootste productie, als ambitieuze dames wilden wij een spraakmakende spelshow maken. Met veel sfeer, kleur en aktie.

We bedachten dan ook verschillende werelden met hun eigen spellen.
Zoals het negerzoenenspel uit de snoepfabriek maar ook de glibberende bezemstelen uit de spookwereld, allemaal even mooi gemaakt en aangekleed met bergen props en rekwisieten.

Het was mijn eerste meercamera klus en dat was gelijk in het diepe…

Het succesvolste spel was de Derrie Douche, de wekelijks terugkeerende vragen-ronde waarin foute antwoorden gelijk afgestraft werden met een bak slijm dat over de kandiaten werd uitgestort. Hilarisch en nog nooit vertoond.

Ik heb het de afgelopen jaren in vele varianten in andere programma’s weer terug zien komen maar het was nergens zo vies en mooi als bij DE DROOMSHOW. Onze ‘slimie’ kwam dan ook helemaal uit Zwitserland en was gemaakt van natuurlijk materiaal. Je wilt niet weten hoe dat na een paar weken studio begon te ruiken.

DE DROOMSHOW was een bijzondere tijd waarin we alles durfden en gewoon maar deden.
Geweldig dat de kijkers van toen ons belonen met deze opname in de canon.
Ik ben er reuze trots op!
En ga weer geinspireerd aan de slag, net zoals toen: onverschrokken en met lef, gewoon doen….