Mijn neefje wil dictator worden…..
Daar moest ik best even aan wennen.
Hoewel hij het op zijn sollicitatieformulier bij de plaatselijke supermarkt zelf ook wel wat bruut vond staan, hield hij toch voet bij stuk.

Nu is mijn 16- jarige neef echt een slimme, sociale en buitengewoon lieve gast.
Dus ik was een beetje in shock toen hij zijn toekomstig beroep vol overtuiging verkondigde en er maar niet van af te brengen was. Ook niet na het op noemen van al zijn nare ‘voorgangers’. Nee, want hij zou een goeie dictator worden. Pas na een lange discussie ging hij om en snapte hij de definitie van dictator en dat dat niet strookte met zijn plannen.
Hij wil nu wereldleider worden……

Eerst gaat het gesprek enkel over macht, geld en de baas zijn.
Het leven willen bepalen er zo vat op krijgen wellicht.
Maar waarom, waarom is zijn gevoel hier over zo sterk?
En waarom wil hij niet astronaut, cameraman, profvoetballer of piloot worden?
Uiteindelijk, dat duurt bij pubers altijd even, komt de aap uit de mouw.
Hij is bang om vergeten te worden. Hij is blijkbaar bezig met het feit dat hij na twee generaties niet meer zal bestaan.

Maar, probeer ik voorzichtig, belangrijk zijn voor de mensen om je heen doet toch dat niemand je vergeet? Ik voer Opa Joop op, dat is mijn vader en dus zijn opa, die hij nooit heeft gekend. Opa Joop leeft nog door in onze verhalen, in onze harten, die is toch nog steeds belangrijk?
Ja, maar over 100 jaar bestaat hij niet meer hoor, zegt hij resoluut.
En dat klopt, daar heeft hij een punt.
En weet je, dan besta ik dus over 200 jaar ook niet meer!!
Hij kijkt me aan met een blik aslof dat het ergste is dat je kunt overkomen, totaal vergeten worden en dan dus helemaal niet meer bestaan.
Ja, dat klopt, zeg ik, maar wat is daar dan erg aan, je bent toch dood?
Dat is verschrikkelijk tante Ilse! Dat wil ik niet!!

Het gaat hier dus eigenlijk om de grootste vraag die er bestaat, de zin van het leven.
Zeg daar als tante maar eens iets zinnigs over tussen het gamen, chips eten en 7-up drinken door.

En worstelen we niet allemaal met die vraag?
En zijn we niet allemaal bezig met vooral maar gezien te worden….
Getuige deze blog bijvoorbeeld.
Voor een zinvol antwoord of prettige denkrichting hebben we nog wel wat meer logeerweekendjes nodig.

Of mijn filosofische neef ooit wereldleider gaat worden is nog even afwachten, dat hij voorlopig in vele harten bestaat omdat hij zo bijzonder is, dat is een ding dat heel zeker is.

En de krant van afgelopen zaterdag bewijst maar weer dat mijn neef en ik niet de enige zijn die worstelen met dit soort vragen.

Een stormachtige maandagmiddag in october

Locatie: de Pionier, Utrecht

Ilona (mijn JVtv compagnon) en ik lopen een kaal, oud klaslokaal in.
Het klinkt er hol en er liggen tapijttegels op de grond van 16 verschillende merken en kleuren.
In de ramen en op fatboys hangen onderuitgezakt een stuk of 15 jongeren;
dit beeld vind ik al zo feestelijk dat ik een grote grijns niet kan onderdrukken.

We zijn op bezoek bij Breekjaar, een jaar waarin schoolverlaters zichzelf kunnen ontdekken en meer te weten komen over wie ze zijn en wat ze kunnen. Want hoe moeilijk is het kiezen als er zoveel te kiezen is en je jezelf en de wereld net een beetje begint te ontdekken.

Hoewel hun houding zo hangend op de grond desinteresse uitstraalt kijken ze ons vol verwachting aan. Alsof wij de mensen zijn die de echte wereld mee naar binnen nemen.

Ze willen als de pioniers van Breekjaar een documentaire maken over hun bijzondere jaar.  Alleen hebben ze dat nog nooit gedaan. Ze zijn gewoon begonnen met draaien en kwamen er achter dat dat toch niet zo’n goed idee was. Ilona en ik proberen ze te coachen in het maken van een plan van aanpak. Er komen heel veel vragen en er worden naar aanleiding van de antwoorden weer nieuwe plannen gesmeed.

Ik probeer niet TE veel tips te geven, en dat is best moeilijk, want er is nog zoveel te vertellen, maar ze moeten het vooral zelf gaan ondervinden en gewoon gaan doen.
Het moet immers hun eigen film worden en ze mogen hun eigen fouten maken. Ze behoeden heeft geen zin, poei….

De dynamiek in de groep en het enthousiasme is inspirerend. Er komen ook persoonlijke vragen over opleiding en achtergrond en als ik vertel over mijn hopeloze schoolcarriere hangen ze niet meer achterover, maar aan mijn lippen. Want niet alleen willen ze leren over het vak maar vooral over het leven.

Na afloop van de sessie maakt een boomlange jongen zich los van de groep en komt verlegen op me af. Hij had nog een vraag, uiteindelijk waren het er meer dan tien. En hij vertelt gepassioneerd over de twee intense maanden die de de groep al achter de rug heeft, de moeite die hij heeft met zijn baantje als vakkenvuller, want ja ze moeten wel werken om zelf mee te betalen aan Breekjaar en over dat hij wil onderzoeken of hij regisseur wil en kan worden. Over zijn moeder die vroeger ook wel eens had gemonteerd en dat nog deed met tapes. Hij keek mij aan met een blik alsof hij het over dinosauriers had. Over mijn eigen tape-tijd zeg ik maar even niets.

Glimmend loop ik het pand uit. Hoe mooi is dit, jonge gasten coachen, ze inspireren met je eigen passie voor je vak en je persoonlijke verhaal, hoe simpel, kost je een paar uur en wat een rijkdom.

Eigenlijk zou je elke middelbare schoolverlater een breekjaar gunnen.
Zelf zit ik er trouwens ook aan te denken……

http://www.breekjaar.nl

Mijn blog over Peter Howson is geplaatst op de Avro ArtMen site.
En daar ga ik dan toch stiekem een beetje van ‘shinen’…

Met drijfnatte jassen van de niet ophoudende regen, zomer 2013, sloten wij aan in de lange rij museumgangers.
Wachten is niet direct mijn sterkste kant, maar voor het Rijks moet je wat over hebben.
Na ons van de klamme jassen te hebben verlost stonden we blijkbaar zomaar binnen.
Vraag me niet hoe, maar toen ik vroeg waar we ons kaartje moesten laten zien keek de medewerker me zo glazig aan.
‘U bent al binnen’.
Gewoon onbewust illegaal het museum binnen gedrongen blijkbaar.
Aan de beveiliging schort nog wat of ik bezit inmiddels kwaliteiten die me nog eens van pas gaan komen in de toekomst.

Ik hoef natuurlijk niemand te vertellen hoe geweldig, mooi, indrukwekkend en prachtig het Rijksmuseum is.
Want los van het gebouw, struikel je er over de meesterwerken.
Het is zelfs zo adembenemend dat na anderhalf uur mijn kop zo vol zat dat ik er uit wilde, regen of geen regen.
Regen.

Maar wat mij het meest trof, gek genoeg, was een heel klein, über bekend werk.
Op duizend manieren al afgebeeld en commercieel uitgebuit. Van pakken melk tot tafelkleedjes en van koffiekopjes tot placemats. Nooit begrepen, vond het maar een uitgekauwd plaatje.
Totdat ik er voor stond. Het melkmeisje van Johannes Vermeer.

Dat duurde even want het was dringen geblazen en wachten op je beurt. 
Dat verhoogt de beleving overigens niet, zeker niet als er een Duitse tour voorbij komt om het ‘Milchmädchen’ luidruchtig te duiden. 
Maar toen ik eindelijk mijn plek voor het schilderij kon innemen, vergat ik onmiddelijk de drukte.
Het beeld greep me totaal.
Wat is dat een PRACHTIG schilderij!
Het ontroerde mij enorm.
Was er beduusd van.
Dat een schilderij dat met je kan doen en dan ook nog een beeld dat je zo goed kent. 
Het is zo mooi verfijnd, zo mooi van kleur, licht, zo delicaat en toch heel stevig. Het was magisch. Ik heb dat zelden, dat een schilderij mij zo ontroert.

Toch mooi als iets niet kopieerbaar blijkt te zijn, want toen ik later in de museum winkel liep en de zoveelste multomap met het melkmeisje zag liggen vond ik het maar zo’n slap aftreksel van dat wat ik net had gezien.
En gelukkig maar.