Van die momenten dat je denkt, why me….

Zo had ik van de week een begrafenis en kreeg ik bij het verlaten van de kerk een bloemstukje in mijn handen gedrukt. Ik ben nooit de beroerdste dus natuurlijk ging ik dapper in de rij bloemstukjes-dragers staan.

De begrafenis onderneemster legde ons uit dat we in 2 mooie rijen moesten gaan staan en dat dan zodadelijk de kist langs de bloemen zou worden gedragen. Een mooie erehaag voordat de kist in auto zou worden getild.

Ik keek de twee inmiddels keurig geformeerde rijtjes vluchtig rond en kwam tot de conclusie dat de ‘jongeren’ deze taak toegedicht hadden gekregen. Heel even genoot ik van het feit dat ik opeens tot ‘de jongeren’  behoorde.

Ok het gezelchap was behoorlijk aan de leeftijd maar toch.
Als je je maar omgeeft met bejaard spul kan je je weer even helemaal jeugdig wanen, tip!

Maar dat mooie moment werd bruut verstoord door een dame, een iets ‘oudere jongere’,
die zich uit de keurige formatie los maakte.
Ze keek ons, de andere bloemstukjes-dragers, hulpeloos aan.
De dame kreeg het zo aan haar rug van haar zware bloemstuk.
En ze wilde haar grote stuk heel graag ruilen met een kleiner stuk.
Ze hield het niet vol, had net een operatie achter de rug, een hernia verleden en nog
veel meer ergs.
Ik dacht nog, wat een tuttebel, hoewel je dat soort dingen natuurlijk niet moet denken, al helemaal niet op een begrafenis, en al HELEMAAL niet als collega bloemstukken draagster.

Maar voordat het medisch dossier verder gelicht kon worden schoot ik te hulp.
Galant en als altijd veel te impulsief.

Met verve gaf ik haar mijn vederlichte gele roosjes en kreeg ik van haar het grote plompe bloemstuk, met opluchting, in de handen gedrukt.

Dat had ik niet moeten doen….

De wilde, licht vrolijke, maar gelukkig toch stemmige bloemen van het inmense boeket,
leken wel gemaakt van beton. Mijn hakken verdwenen direkt diep in de rand van het
bloemperk waar ik toch al wat onhandig stond.
Niks muts!
Die vrouw had gelijk!!
Dit was een bloemstuk waar je als gezond jong mens acuut een hernia van zou krijgen.

Goed. Niets meer aan te doen. De hakken stonden stevig in de aarde waardoor ik in iedergeval rechtop bleef staan.
Ik probeerde uit alle macht zo’n plechtig en ontspannen mogelijk gezicht te trekken. Mijn bovenarmen begonnen al gevaarlijk te trillen en in geen velden of wegen een kist in aantocht.

In mijn hoofd speelde zich al de meest verschrikkelijke scenario’s af, heel fijn zo’n beeldende fantasie.

Nu heb ik echt helemaal niets tegen het prettig in de belangstelling staan.
Maar dan niet op deze manier!!!

Ik loop met mijn mevrouw door de V&D op zoek naar een geschikte zonnebril,
daar zij mijn über hippe witte zonnebril niet trekt.
Volgens haar zit ik er, mode-technisch gezien, compleet naast.

Ik laat haar vervolgens dan maar zelf een geschikt exemplaar voor mij uitzoeken,
ik spaar die dingen immers, dus een nieuwe zonnebril komt altijd van pas.

Soms zijn zonnebrillen net paraplu’s, je raakt ze op onverklaarbare wijze kwijt,
ze gaan altijd kapot en op het moment dat je ze nodig hebt, heb je ze doorgaans niet bij je. Mijn strategie is nu dan ook: verspreiden!

Ondertussen gaat de mode-politie als een dolle door de rekken met zonnige brillen en dat
geeft mij even de gelegenheid om rond te kijken, en dan is de V&D een echte aanrader.

Een paar meter verderop, bij de afdeling leuke accesoires steekt een hele lange man boven een kast uit. Hij heeft een wat sullige onbeholpen uitdrukking op zijn gezicht.
En om zijn nek hangt een losjes geknoopte lelijke sjaal.
Zo’n sjaal waar je niks aan hebt op koude dagen.
Hij kijkt naar de sjaal alsof hem zojuist een oneerbaar voorstel is gedaan.

Dan zie ik een stuk lager zijn vrouw staan. Een klein gedrongen vrouwtje met een veel te blije jas. Ze bekijkt haar man heel serieus.
De man trekt de sjaal wat losser maar de vrouw is het daar helemaal niet mee eens en trekt de sjaal weer strak. Ze spreekt hem bestraffend toe, ‘Nee Henk, dat is juist hip Henk!’

Hij haalt onhandig zijn schouders op en kijkt weer naar de sjaal. ‘Ohh’ zegt hij
zonder dat er iets van een mening door klinkt.

Hij staat er zo aandoenlijk en hulpeloos bij dat ik de neiging heb om heel hard  te roepen:
NEE, HENK!
DOE HET NIET HENK!

Maar voor ik kan ingrijpen staat mijn mevrouw voor mijn neus met een nieuwe, mode verantwoorde zonnebril die ik natuurlijk even moet proberen.

Als ik even later bij de kassa sta met mijn a.s. nieuwe bril zie ik ook de lange man aan komen lopen, hij sluit achter mij aan, met de nieuwe lelijke sjaal in zijn hand.
Ik knik hem bemoedigend toe en laat mijn zonnebril zien.

Tja, Henk…. Alles voor de liefde Henk!

Canon van de Nederlandse TV geschiedenis

Het was me het weekje wel…
Wennen aan een nieuwe Z@ppelin op de buis, na 9 jaar de netstyling te hebben gemaakt en drie dagen later bij de onthulling van de canon van de nederlandse kindertelevisie horen, dat ons programma DE DROOMSHOW als populairste programma van de jaren ‘90 is opgenomen. Wauw!

Onze DROOMSHOW naast Q&Q, de Stratenmaker op Zee show, Theo & Thea,
Ja, zuster, nee, zuster…
Bij de 50 beste TV-programma’s horen van 60 jaar kindertelevisie is toch een prestatie van formaat! Dat smaakt naar meer…

Het was tijdens het maken van de nieuwe serie ‘Wordt Vervolgd’ dat Judith de Bruijn, Ilona en ik bij Han Peekel werden weggekaapt door de AVRO.
Om daar samen o.l.v. Hans Lubberding de Avro-jeugd afdeling vorm te gaan geven.
Dat waren roerige tijden waarin we heel veel nieuwe programma’s bedachten en produceerde.
De Confettieclub, Basta, De Klimrekkwizzz, Monumentenslag en nog veel meer.
DE DROOMSHOW was onze grootste productie, als ambitieuze dames wilden wij een spraakmakende spelshow maken. Met veel sfeer, kleur en aktie.

We bedachten dan ook verschillende werelden met hun eigen spellen.
Zoals het negerzoenenspel uit de snoepfabriek maar ook de glibberende bezemstelen uit de spookwereld, allemaal even mooi gemaakt en aangekleed met bergen props en rekwisieten.

Het was mijn eerste meercamera klus en dat was gelijk in het diepe…

Het succesvolste spel was de Derrie Douche, de wekelijks terugkeerende vragen-ronde waarin foute antwoorden gelijk afgestraft werden met een bak slijm dat over de kandiaten werd uitgestort. Hilarisch en nog nooit vertoond.

Ik heb het de afgelopen jaren in vele varianten in andere programma’s weer terug zien komen maar het was nergens zo vies en mooi als bij DE DROOMSHOW. Onze ‘slimie’ kwam dan ook helemaal uit Zwitserland en was gemaakt van natuurlijk materiaal. Je wilt niet weten hoe dat na een paar weken studio begon te ruiken.

DE DROOMSHOW was een bijzondere tijd waarin we alles durfden en gewoon maar deden.
Geweldig dat de kijkers van toen ons belonen met deze opname in de canon.
Ik ben er reuze trots op!
En ga weer geinspireerd aan de slag, net zoals toen: onverschrokken en met lef, gewoon doen….

De vakantie is uitgepakt en het werk ligt met stapels klaar om een fris nieuw seizoen in te duiken. Met weemoed denk ik terug aan de eindeloze zee van 21 vrije dagen die voor me lagen. Waar zijn die toch alle 21 zo plots gebleven?

Tijd is een raar iets en het lijkt wel of ze steeds sneller gaat.
Behalve dan in de file of voor de verkeerde rij bij de kassa.
Want dan begint de tijd in enen te kruipen.

Gaat tijd eigenlijk sneller naarmate je ouder wordt?
Of wordt tijd enkel kostbaarder, omdat je weet dat het een keer je tijd gaat worden?

Vroeger dacht ik er in ieder geval totaal niet over na.
Ik was jong de rest van de wereld gewoon oud.
En oud was iets van later, dat lag ver, eindeloos ver weg in de tijd.
Maar inmiddels is dat later allang vandaag.
Zo’n begrip als jeugd krijgt eigenlijk pas echt betekenis als je zelf ouder wordt.

Ik lees in boeken en bladen dat je – om geen last van TIJD te hebben –
vooral in het hier en nu moet leven, dat schijnt dan echt te helpen….
Nou daar merk ik dus echt helemaal niks van!
De tijd glipt nog steeds even hard door mijn vingers.
Dagen die te kort zijn, weken die te weinig dagen hebben, maanden die elkaar schribarend snel opvolgen.
En dat ondanks dat ik nu helemaal in het NU leef…

Ik moet denken aan mijn neefje Dirk. Toen de laatste logeerpartij ten einde liep zuchte hij met
veel gevoel voor dramatiek (dat heeft ie van zijn tante):
‘Ja, maar tante ilse, waarom duren leuke dingen eigenlijk altijd zo kort en stomme dingen altijd zo lang!?’
Ik heb iets gezegd in de trand van dat het ook allemaal zwaar oneerlijk was.

Maar Dirk heeft natuurlijk groot gelijk.
Conclusie: mijn leven is gewoon TE leuk!
Geen wonder dat het voorbij vliegt….

He fijn, mijn filosofische neef Dirk komt van het weekeind weer logeren samen met zijn broer Simon.
Wie weet wat voor mooie inzichten de mannen me gaan geven.
Ik ga er in iedergeval heel bewust van genieten want voor je het weet is het weer voorbij.

Okee, ik heb een ‘ding’ met routes….
een ‘DING’ ja!
Nou laat ik het zo zeggen, de weg vinden is NIET mijn ‘ding’.
En laten we wel wezen, een vrouw van de wereld, zoals ik, mag toch ook wel een ‘ding’ hebben!?

Zonder nu direkt een deuk te willen slaan in mijn solide imago kom ik er toch eerlijk
voor uit een enorme muts te zijn in het vinden van de weg.
Ik kan nog verdwalen als ik naar de Albert Heijn fiets.
Laat staan als ik de stad uit moet. En dat moet ik nogal eens…

Ik kan zwaar jaloers zijn op die types die over de A15 en de N312 praten en ook
daadwerkelijk weten waar die wegen precies liggen en waar ze je naar toe brengen.
Maar het lijkt erop alsof dat soort gegevens in mijn hoofd weglekken,
ze verdwijnen naar een tot op heden onbekende plek.

Maar mijn reizende leven veranderde voor de volle 100% bij de komst van de navigator!

Ik denk dat ik ook de eerste Nederlander was die zo’n ding heeft aangeschaft.
En wat een rust. Geen onhandig grote kaarten meer glazig bestuderen.
Nooit meer stress onderweg want ‘Mieke’ navigeert mij probleemloos van A naar B.

Een kwestie van een adres intypen en voila, Mieke zegt: ‘links’ of ‘rechts’.
Of: ‘omkeren indien mogelijk’. Want je moet zo’n Mieke wel leren begrijpen natuurlijk.
Dat gaat niet zomaar. Nee, je moet invoelen hoe Mieke het bedoelt, heel leerzaam.

Het nadeel is wel, dat meerijders nogal eens de neiging hebben het beter denken te weten dan mijn Mieke en daar kan je knallende ruzie over krijgen, daar ik helemaal voor Mieke ga.

Nu was mijn navigator na jaren trouwe dienst toe aan verfrissing. En zo klikte ik van de week mijn nieuwe Mieke op het dashboard. Vol verwachting keek ik uit naar wat de verbeterde Mieke mij aan extra’s te bieden zou hebben. Opgetogen ging ik op weg. Mieke’s stem was nagenoeg onveranderd, he lekker, dat voelde direkt vertrouwt.

Maar toen we de eerste oprit naar de snelweg naderden begon ze me toch te mekkeren:
‘over 400 meter, ga de snelweg op’,
‘over 300 meter, ga de snelweg op’,
‘over 200 meter, ga de snelweg op’,
‘ga nu de snelweg op’……

Wat is dit? Mieke 4 dummies?

En om de havenklap hoorde ik: ‘u rijdt te hard’ …. en zoiets zou ik nooit doen.
Bovendien bemoeide mijn oude Mieke zich nooit met dat soort zaken!

In gedachten stelde ik mijzelf gerust met het idee dat dat allemaal vast te verhelpen zou zijn, kwestie van instellingen, nu even niet aan te passen zo onder het rijden.
Terwijl ik daar aan zat te denken hoorde ik Mieke weer:
‘u nadert een file, nieuwe route -berekening’
Wat nu weer?
Ik wilde helemaal geen nieuwe route- berekening, ik wilde de vertrouwde file in…

Ik wierp een blik op de 2d kaart en zag dat ik van Mieke de snelweg af moest, zonder na te denken zwenkte ik naar rechts.

Ik ben zo gewend blind op mijn Mieke te kunnen vertrouwen dat ik haar van nature volg.
En dat was geen goed idee. Ik hoorde Mieke om de havenklap roepen: ‘nieuwe route berekening’
en ze stuurde me van klaverblad naar klaverblad, ik raakte de draad volledig kwijt en
voor mijn gevoel heb ik de ringweg rond Utrecht meer dan 3 keer gezien.

Volledig in de war strande ik ergens op een B weg richting Zeist terwijl ik met mijn oude Mieke allang op de plaats van bestemming had kunnen zijn.

Ik ben woest op nieuwe Mieke, ik dreig haar dan ook hardhandig uit het raam te werpen…

Als ik de weg weer heb terug gevonden besluit ik dat ik, ondanks mijn enorme hopeloze richtingsgevoel moet afkicken van Mieke. Het is niet anders.

Dus deze week ben ik cold turkey, zelf, dus zonder Mieke aan het rijden.

Als ik jullie tegenkom en een ietwat verdwaalde indruk maak dan weten jullie in ieder geval
waardoor dat komt….

k geef het volmondig en eerlijk toe: ik heb grote moeite met het concept wachten.
Het kan mijn humeur enorm bederven en ik heb er geen talent voor.
En dat is reuze lastig, omdat je als mens eenvoudigweg niet om ‘wachten’ heen kunt.

Het schijnt, ja alles wordt onderzocht, dat wij per persoon zo’n 11 dagen per jaar wachten.
11 dagen! Als ik 75 jaar wordt heb ik dus 825 dagen wachtend door gebracht….
Dat is ruim 2 jaar! Schokkende bedoening.

Nu heb je allerlei soorten van irritant wachten, zoals in de rij voor de verkeerde kassa bij
de AH, wachten op een vertraagde trein, wachten op dat ene telefoontje of dat mailtje, eindeloos wachten op een medewerker van de helpdesk, of op het groene licht van een klant, wachten tot je internet verbinding het weer doet, wachten tot ze je vergeeft en zo kan ik nog wel een blog of 6 doorgaan.

Ook zo zonde van de tijd is het wachten in wachtkamers, het is voor mij een raadsel waarom je bij dokters, tandartsen en zelfs bij dierenartsen altijd moet wachten, terwijl je toch heel duidelijk een tijd hebt afgesproken!?

Maar de absolute nummer 1 onder mijn wacht-irritaties is wel ‘de klant negerende verkoper’.
Dat haalt werkelijk het slechtste in mij boven.
Je staat met je goeie humeur bij een kassa.
De dienstdoende verkoper staat even verderop iets HEEL belangrijks te doen.
Je draait wat onrustig rond, kucht hier en daar luid en duidelijk.
Maar de verkoper heeft het veel te druk met een onduidelijke taak en geen ruimte voor zoiets alledaags als een klant.
Ik voel dat mijn frisse humeur langzaam tot ver beneden het nulpunt aan het zakken is.
Met wat getrommel op de toonbank en een non-verbaal toneelstuk met mijn horloge
probeer ik het tij nog te keren. Maar als de verkoper ook daar geen enkele sjoege op geeft,
knapt er iets en bereik ik vrij vlot het kookpunt.

Resultaat: òf ik lees de dame of heer eens even stevig de les over het principe van klantvriendelijk denken òf ik stamp luidruchtig de winkel uit en smijt de koopwaar terug vanwaar het vandaan komt. In beide gevallen heb ik natuurlijk alleen mezelf.

Wachten, daar kom je als mens dus gewoon niet onderuit.
Dus is het zaak om al die wachtmomenten zo aangenaam mogelijk door te komen.
Tegenwoordig heb ik daar dan ook DE oplossing voor gevonden.
Ik laat mijn humeur niet meer beïnvloeden, nee: ik heb twitpic!
Via mijn mobiele telefoon kan ik mijn wachtende leven vastleggen, uploaden en wereldkundig maken. Never a dull moment….

Het is woensdag, ik zit in het cafe want ik heb vandaag een schrijf-dag,
en dan hoor je in een cafe thuis.
De uitermate bevallige barjuffrouw komt met een grote glimlach mijn cappuccino brengen. Gulzig zet ik mijn tanden in het schuim en draai me naar rechts om eens lekker te genieten van het uitzicht. Kom maar op met die inspiratie!

Op de rand van het plein zie ik een grote, ietwat morsige man in een nikskleurige regenjas staan. Hij heeft een donker, klein vrouwtje in de houtgreep. 
Het heeft in de verte iets weg van een omhelzing. 
Maar het beeld wekt geen ontroering op, ik word er eerder kortademig van. 
Zouden ze dit nou fijn vinden?
Zou de vrouw – die bijna onzichtbaar is geworden – genieten van deze overspannen omhelzing?
 Of staat ze de tijd enkel uit? 
Zoals katten zich soms slap laten hangen in de armen van knuffelgrage kinderen.
 Om op een onbewaakt ogenblik weg te schieten en een veilige plek op te zoeken. 

Ik stel het me voor, zodra de man zijn greep iets verslapt, schiet zij onder zijn regenjas vandaan. Als een dolle dwerg verdwijnt zij achter een paar wazig kijkende studenten. Hem ontredderd en vol onbegrip achterlatend.

Begrijp me niet verkeerd, er is niets zo fijn als een lekkere omhelzing van lief of goede vriend of vriendin. Of aan de totale overgave van kinderen die zich vol in je armen storten en je vasthouden alsof ze je nooit meer willen loslaten.
 Van die omhelzingen waardoor je je gezien voelt, bemind en geliefd. 

Maar er zijn ook van die omhelzingen waar je je buitengewoon ongemakkelijk bij voelt.
De ene omhelzing is de andere niet. 
Wat is nou eigenlijk de juiste norm voor een goede omhelzing? 
Het is immers een behoorlijk nieuw concept: de ‘hug’ is volgens mij overgewaaid uit Amerika waar ze gewoon niet zo kusserig zijn als bij ons.

Ondertussen duurt de omhelzing op het plein maar voort.
Zal ik ingrijpen of moet ze het zelf oplossen?
Even inventariseren:
je hebt dus de onhandige omhelzing,
de intieme omhelzing,
de vriendschappelijke omhelzing,
de ‘het moet maar even’ omhelzing,
en dus de zwaar benauwde omhelzing.
Maar wat houdt een lekkere, fijne, prettige omhelzing nu eigenlijk precies in…
Dat kan per persoon en per situatie verschillen. 
Ik volg mijn intuïtie in deze.
Zodat – hopelijk – ongemakkelijke situaties voorkomen kunnen worden.
So far so good, maar laten we wel wezen, niet iedereen is in de wieg gelegd voor een goeie ‘hug’ en het ontbreekt ook nogal eens aan intuïtie bij degene die jou wil omhelzen.
Wat te doen?
Rustig Uit-helzen dan maar…
Gelukkig, hij laat los, ze is vrij en innig gearmd lopen ze het plein af.
Tja, persoonlijk omhels ik liever wat relaxter, maar ieder zijn ‘hug’.
Laat me wel even weten hoe jij graag omhelsd wilt worden, 
hou ik daar toch gewoon rekening mee!