Op citytrip naar Trondheim! Lekker snel en ‘light travelen’, zonder koffer met alleen wat handbagage en inderdaad voor we het wisten stonden we met onze voeten in de sneeuw.

Drie dagen Trondheim voelde als een hele week met eindeloze tochten door prachtige winterse landschappen en de ontdekking van Killi Olsen in het Trondheim Kunstmuseum. Na veel soep, nog meer wijn en eindeloos rozig in het haardvuur staren werd het helaas tijd om in te checken voor de terugvlucht.

Alleen waarom werkt die KLM app niet? Waarom kon ik mijn lief wel inchecken en mijzelf niet? Vreemd. Zal wel een bugg in de app zijn? Ik als ‘gold member girl’ bij de KLM maakte mij helemaal geen zorgen; gewoon morgen even naar de balie.

De volgende dag stond ik als groot fan van de KLM met een big smile voor de incheckbalie, deze bug zou immers binnen vijf minuten opgelost worden en dat dacht de grondstewardess ook. Gek genoeg lukte het haar ook niet…. maar ehhh wacht even ‘logisch’, zei ze, ‘u heeft helemaal niet op de vlucht van Amsterdam naar Trondheim gezeten, nee u heeft niet gevlogen’. Huh!? Ja maar ik sta hier toch? En dit is mijn boarding-pass van de heenvlucht, dus…? Ja, nee hoor u heeft volgens mijn informatie niet in dat vliegtuig gezeten en dus is de terugvlucht automatisch geannuleerd.

Wat? Maar ik BEN hier toch? Ik ben van Amsterdam naar Trondheim gevlogen anders zou ik hier nu toch niet staan!? Hoe had ik hier anders moeten komen? Met de fiets? Een vrachtwagen? Een kano?!?! Daar vond ze uiteindelijk ook wel iets in zitten en dus werd de KLM backoffice gebeld. Aan het gezicht van de stewardess te zien werd ze door haar collega nogal bot behandeld. Ze kreeg werkelijk geen poot aan de Noorse grond….

Volgens de backoffice hork zegt de computer dat mevrouw Vocking niet aan boord heeft gezeten, en aangezien de computer er nooit naast zit is dit einde verhaal. Uiteraard mag ik wel een nieuw ticket kopen maar helaas is -deze vlucht -zul je net zien- ‘bom’ vol en is er morgenochtend pas weer genoeg plek. Ik bleef zoals jullie me kennen mijn super kalme en relaxte zelf…….En dus ging de stewardess er toch nog even een collega bijhalen.

Ik werd, als een hete aardappel, doorgeschoven naar grondstewardess twee, in het Noors is dat ‘to’. Gelukkig hadden we nog 1,5 uur voor we zouden gaan vliegen dus er was geen vuiltje aan de frisse Noorse lucht………… totdat grondstewardess ‘to’ ging bellen met de backoffice en wederom erg bot werd afgesnauwd. Ons systeem zegt dat mevrouw Vocking niet aan boord was dus was ze ook niet aan boord! Daar kunnen wij niets aan doen en ook niet omheen want zo werkt het systeem nu eenmaal. Ik had geen recht op de terugvlucht en mijn gold membership deed er in ene ook niet meer toe. Daar ging mijn vertrouwen in mijn flying blue status door de zorgvuldig gespaarde AIRmiles…. Grondstewardess ‘to’ vond het duidelijk echt vervelend maar was vleugellam gemaakt. Ik moest zelf de KLM maar bellen misschien dat dat meer gewicht in de schaal zou gooien. Inmiddels waren we drie kwartier verder en begon de tijd ietwat te dringen.

De backoffice was tegen mij als gouden klant een stuk vriendelijker, maar ik kreeg geen andere uitkomst, ‘Ik snap uw probleem mevrouw Vocking maar ik kan niets voor u doen, het systeem…’ Dit werd echt bizar en de tijd tikte door. Opeens moest ik bewijzen dat ik op die vlucht had gezeten. Het kreeg iets surrealistisch. Ik vond nog een foto in mijn telefoon die ik gemaakt had in het vliegtuig naar Trondheim, die foto hielp mij níet aan een retourticket maar wél aan de Chef du backoffice..

Voor de vierde keer vertelde ik mijn verhaal, de chef snapte zowaar mijn punt en wilde mij – bij hoge uitzondering (!) –  op mijn woord vertrouwen. Graag wilde zij het proberen op te lossen en wilde daarvoor talloze telefoontjes plegen om zo OM het systeem heen te werken.

Inmiddels was ons vliegtuig aan het boarden. Grondstewardess ‘to’ kreeg een hard hoofd in een goede afloop. Al probeerde ze positief te blijven. De ‘chef du backoffice’ hield mij op de hoogte, het zou nog even duren maar ze was bezig met een retourticket, dat gaf hoop. Grondstewardess ‘to’ begon te glimmen en ging bellen met de vluchtleiding. Want hoe lang zou zij het vliegtuig nog tegen kunnen houden? Tien minuten nog. De anderhalf uur was voorbijgevlogen en nu werd het erop of eronder…. Eindelijk kreeg ik een verlossend bericht van de chef en begon te printer te ratelen.

Grondstewardess ‘to’ griste het verse ticket uit de machine, riep ‘follow me’ en zette een sprint in. Wij erachteraan door de krochten van het Trondheimse vliegveld. We sjeesden door gangen en door vele deuren totdat we in een smalle ruimte aankwamen waar een security-guy wakker schrok. Ik wilde er gewoon doorheen rennen maar dat was niet de bedoeling, dit moest helemaal volgens protocol. Onze rolkoffertjes gingen tergend traag door de machine en intussen werden wij van top tot teen gescand en moesten de schoenen ook nog uit en door de scanner. Ik pakte mijn koffer terug en wilde met schoenen onder mijn arm op sokken voort.  Maar de security-guy hield ons weer tegen en vroeg: ‘Wie van jullie heeft dat grote mes bij zich?’
Een groot mes!?!?
Nou dat weer… Grondstewardess ‘to’  keek geschokt onze richting op, had ze zich dan toch vergist en te maken met terroristen vermomd als blakende vrouwen van de wereld? En wij keken elkaar licht verwijtend aan met een blik van: je hebt toch niet serieus een mes mee genomen? Er kan zoveel gebeuren in een paar blikken…
En de tijd tikte door.

De security-guy keek nogmaals naar het scherm en melde toen doodleuk dat het een oud plaatje betrof en dat vervolgens onze koffers in orde waren. Grondstewardess ‘to’ haalde opgelucht adem en wij kregen de slappe lach terwijl we haar probeerden bij te houden met losse veters. Dit verhaal gelooft straks niemand. En we hadden nog precies één minuut. Uiteindelijk kwamen we hijgend bij ons vliegtuig aan en namen we met blije welgemeende hugs opgelucht afscheid van onze heldin. Ik mocht plaats nemen in de businessclass want de rest van het vliegtuig zat vol. Daar heb ik onmiddelijk een glas champagne besteld voor de schrik natuurlijk 😉

Dit korte kleine gevecht tegen het systeem en tegen de computer was best stressvol en bizar maar verder redelijk onschuldig, maar je zal maar echt tegen iets aanlopen en je moeten bewijzen tegenover een systeem… een computer…. Want ook systemen en computers kunnen dus fouten maken. Want ik ben echt naar Trondheim komen vliegen, trouwens hoe kom je daar anders? Op skies?