Het is woensdag, ik zit in het cafe want ik heb vandaag een schrijf-dag,
en dan hoor je in een cafe thuis.
De uitermate bevallige barjuffrouw komt met een grote glimlach mijn cappuccino brengen. Gulzig zet ik mijn tanden in het schuim en draai me naar rechts om eens lekker te genieten van het uitzicht. Kom maar op met die inspiratie!

Op de rand van het plein zie ik een grote, ietwat morsige man in een nikskleurige regenjas staan. Hij heeft een donker, klein vrouwtje in de houtgreep. 
Het heeft in de verte iets weg van een omhelzing. 
Maar het beeld wekt geen ontroering op, ik word er eerder kortademig van. 
Zouden ze dit nou fijn vinden?
Zou de vrouw – die bijna onzichtbaar is geworden – genieten van deze overspannen omhelzing?
 Of staat ze de tijd enkel uit? 
Zoals katten zich soms slap laten hangen in de armen van knuffelgrage kinderen.
 Om op een onbewaakt ogenblik weg te schieten en een veilige plek op te zoeken. 

Ik stel het me voor, zodra de man zijn greep iets verslapt, schiet zij onder zijn regenjas vandaan. Als een dolle dwerg verdwijnt zij achter een paar wazig kijkende studenten. Hem ontredderd en vol onbegrip achterlatend.

Begrijp me niet verkeerd, er is niets zo fijn als een lekkere omhelzing van lief of goede vriend of vriendin. Of aan de totale overgave van kinderen die zich vol in je armen storten en je vasthouden alsof ze je nooit meer willen loslaten.
 Van die omhelzingen waardoor je je gezien voelt, bemind en geliefd. 

Maar er zijn ook van die omhelzingen waar je je buitengewoon ongemakkelijk bij voelt.
De ene omhelzing is de andere niet. 
Wat is nou eigenlijk de juiste norm voor een goede omhelzing? 
Het is immers een behoorlijk nieuw concept: de ‘hug’ is volgens mij overgewaaid uit Amerika waar ze gewoon niet zo kusserig zijn als bij ons.

Ondertussen duurt de omhelzing op het plein maar voort.
Zal ik ingrijpen of moet ze het zelf oplossen?
Even inventariseren:
je hebt dus de onhandige omhelzing,
de intieme omhelzing,
de vriendschappelijke omhelzing,
de ‘het moet maar even’ omhelzing,
en dus de zwaar benauwde omhelzing.
Maar wat houdt een lekkere, fijne, prettige omhelzing nu eigenlijk precies in…
Dat kan per persoon en per situatie verschillen. 
Ik volg mijn intuïtie in deze.
Zodat – hopelijk – ongemakkelijke situaties voorkomen kunnen worden.
So far so good, maar laten we wel wezen, niet iedereen is in de wieg gelegd voor een goeie ‘hug’ en het ontbreekt ook nogal eens aan intuïtie bij degene die jou wil omhelzen.
Wat te doen?
Rustig Uit-helzen dan maar…
Gelukkig, hij laat los, ze is vrij en innig gearmd lopen ze het plein af.
Tja, persoonlijk omhels ik liever wat relaxter, maar ieder zijn ‘hug’.
Laat me wel even weten hoe jij graag omhelsd wilt worden, 
hou ik daar toch gewoon rekening mee!