Wat rent iedereen toch leuk enthousiast naar de zee hier!
Ik probeer via een redelijk gecompliceerde beweging nog iets van mijn rug in te smeren. Dat is dus echt een probleem als je alleen reist hè, het insmeren van je rug… De rug zelf is inmiddels weer helemaal in orde trouwens, maar dit even terzijde
De afstand tot de zee vanaf mijn strandstoel is misschien 150 meter.
Maar als ik richting de golven loop begrijp ik opeens waarom iedereen rent. Haleluja dat zand lijkt wel vloeibaar zo heet en ik zet onmiddellijk ook een sprint in. Mijn voetzolen lijken te smelten en ik voel al blaren opkomen, snel dat water in. Maar als ik in de zee stap is die alles behalve koel, zo’n warme zee heb ik nog nooit gevoeld. De golven zijn heerlijk en mijn voetzolen beginnen ook weer bij te trekken. Ik zou uren in de golven kunnen blijven hangen maar je voelt de zon zo op je huid branden dat ik niet te lang durf te dartelen. En zeker niet met zo’n half ingesmeerde rug situatie.
Volgens een dame die ik sprak in Sydney is deze kustlijn de Costa del Sol van Australië. En dat klopt ook wel een beetje. Het sterft hier van de Aussies en dan van die types waar Barbie, Sterretje en Jokertje helemaal tussen passen. Er is dus genoeg eye-candy voor mij om te observeren, ja nu ik er toch ben…
Je hoeft je op het strand dus geen moment te vervelen, daar krijg je trouwens ook helemaal de kans niet voor want om de paar minuten komt er wel iemand aan je bed.
‘Hello, how are you? Where are you from?’
Om je vervolgens een geweldig ‘cheap and very good offer’ te doen.
Zo heb ik vandaag niet alleen zonnebrillen, ijsjes, armbandjes, vliegers, horloges, sarongs, mango’s, coconuts, koptelefoons (for my husband), petjes, selfiesticks, massages, houten maskers, pedicures en tatoeages aangeboden gekregen maar ook een man…
Onderweg naar het strand krijg je vooral taxi’s aangeboden. Dat kan een auto zijn maar ook een brommer, dan stap je voor een paar rupia’s bij iemand achterop. Meestal schud ik al nee en zijn ze snel op zoek naar een eventuele andere klant. Maar Alex niet, hij blijft op zijn brommer naast mij rijden terwijl ik toch duidelijk zeg dat ik er al bijna ben en dat ik nog redelijk goed kan lopen voor iemand van mijn leeftijd. Nadat ie weet waar ik vandaan kom en hoe ik heet rijd hij eindelijk door.
Als ik het strand wil oplopen staat hij er weer met zijn brommer,
breed lachend.
‘Hello, what a surprise, we meet again’
Nou idd dat moet natuurlijk wel ‘fated’ zijn als je bij de enige opgang naar het strand staat… Ik krijg weer een hand en bij een tweede ontmoeting ben je natuurlijk al best goeie vrienden, dus is het een goed idee dat hij mij vanavond eens meer van het eiland laat zien en me meeneemt naar daar waar de ECHT goeie muziek is. Harstikke lief van Alex natuurlijk maar ik sla zijn aanbod toch vriendelijk af.
‘Maybe tomorrow???’
Na de zon en de zee wordt het tijd voor een douche en het avond eten.
Strandtenten beconcureren elkaar met wie de hardste muziek heeft.
Strandtenten beconcureren elkaar met wie de hardste muziek heeft.
En als ik ergens neerstrijk blijk ik er helemaal niet eens te kunnen eten alleen maar te kunnen drinken. Geen punt. Na al dat ruimhartige aanbod van vandaag, kom maar door met die wijn!
En mocht je nou problemen hebben met NEE zeggen, kom dan naar Bali, want dat leer je hier in een heel rap tempo!
vockingblogt 
He Illie, leuk om weer iets te lezen! (Ik heb gemist dat je problemen met je rug hebt gehad, maar ik heb ook een korte tijd mijn post niet goed gevolgd). Fij dat je rug weer ok is. Mooie foto’s! A-M
ik ga binnenkort naar gambia, daar is dat woord ook heel belangrijk om te kennen én kunnen gebruiken… ;-(
Ja je wilt steeds vriendelijk blijven maar het isn iet te doen. Na een paar dagen wordt je vanzelf bot. Vind het niet leuk en snap dat ze proberen een cent te verdienen, ze hebben groot gelijk maar je wordt er wel gek van, je gaat je op gegeven moment alleen maar een ATM voelen. Als je dan een leuk praatje hebt met iemand komt er altijd weer achteraan, if you need… I fix it. Maar tof naar Gambia!!!